“เบนคะ...พลอยว่าคุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ” หญิงสาวเสียงพร่าขณะชายหนุ่มล้วงมือหนาเข้าไปใต้ชายเสื้อ ลูบไล้ไปตามชายโครงของเธอ แตะไต่บนเอวคอดและเบียดตัวเข้าชิดจนเธอรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นที่แข็งตัวภายใต้กางเกงเดนิมตัวเก่า “ผมยังไม่ง่วง...แต่ผมต้องการคุณ...เดี๋ยวนี้” “อย่าค่ะ...เบน เดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้า” “ไม่มีเรือประมงของใครอยู่แถวนี้” “แต่ไม่ใช่บนดาดฟ้าเรือแบบนี้นะคะ” “ถ้ามันเป็นความต้องการของผม...ที่ไหน...หรือเมื่อไหร่ก็ได้” “อื้อ...เบน” พลอยพิชญาพยายามประท้วงแต่ไม่สำเร็จ เธอต้านแรงเขาไม่ได้และดูเหมือนร่างกายจะยินยอมเมื่อเขาประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เบนดูดพลังจากตัวเธอไปจนหมด ร่างอรชรอ่อนระทวยเมื่อนิ้วแกร่งซุกซนแทรกเข้าไปในบราเซียกอบกุมเนินอกอิ่มและไล้ไปรอบ ๆ ผลเบอร์รี่สีแดงสุกปลั่ง