หลี่เพ่ยเพ่ยวัย 16 ปี เป็นคุณหนูตระกูลคหบดีจางที่ร่ำรวย บุตรสาวคนเดียวของจางไท่อิง ท่านพ่อของหลี่เพ่ยเพ่ย หลังจากแต่งงานจนจางไท่อิงตั้งครรภ์ได้สองเดือน ก็หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย หลี่เพ่ยเพ่ยถูกเลี้ยงมาโดยท่านแม่เพียงลำพัง แต่ด้วยเป็นตระกูลที่ร่ำรวย จึงมักถูกคนนินทาลับหลัง ว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ นางจึงไม่มีความสุขแม้แต่น้อย แต่โชคชะตาก็เล่นตลกกับหลี่เพ่ยเพ่ย มีเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตของนางเปลี่ยนไปแทบพลิกฝ่ามือ เมื่อนางได้ยินเสียงคนเรียกให้ช่วย "ได้โปรดแม่นาง โปรดช่วยข้าด้วยเถิด" แม่นางที่อยู่เกาะอยู่บนกิ่งไม้เอ่ยด้วยน้ำเสียงอิดโรย "เจ้ารอข้าประเดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าขึ้นมา…. เสี่ยวเอี้ยนเจ้ารีบไปหาเชือกมาเถิด" หลี่เพ่ยเพ่ยเอ่ยกับแม่นางที่อยู่บนกิ่งไม้กลางหน้าผา และหันไปเอ่ยกับบ่าวรับใช้ของนางที่ข้างกาย "เจ้าคะคุณหนู ข้าน้อยจะรีบกลับมาเจ้าคะ" เสี่ยวเอี้ยนรีบวิ่งไปทางคฤหาสน์ตระกูลจางทันที “เจ้าตกไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร” คุณหนูหลี่เพ่ยเพ่ยเอ่ยถามอย่างสงสัย “ข้าถูกนำตัวมาขายที่หอนางโลม แต่ข้าไม่ยินดี ข้าจึงวิ่งหนีจนตกมาอยู่ตรงนี้ พวกคนงานในหอนางโลมต่างคิดว่าข้าตกหน้าผาตายไปแล้ว” แม่นางที่เกาะอยู่ที่กิ่งไม้กลางหน้าผาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอิดโรย ในขณะที่รอบ่าวรับใช้ของตน หลี่เพ่ยเพ่ยก็สัมผัสถึงความเย็นยะเยือกมาจากด้านหลัง รับรูถึงไอเย็นรอบตัวหนาวขึ้นกว่าเดิมเป็นอย่างมาก หลี่เพ่ยเพ่ยเย็นจนตัวสั่นสะท้าน จึงค่อย ๆ เหลียวหลังกลับไปอย่างช้า ๆ จากนั้นก็ต้องตระหนกตกใจ หลี่เพ่ยเพ่ยเห็นหญิงสาวหน้าตางดงามดั่งเทพเซียน รูปร่างสูงสะโอดสะอง ปลายจมูกโด่ง ผิวละเอียดเนียน นัยน์ตาพาดเฉียงคล้ายหงส์ สุดสว่างเป็นประกาย เป็นสาวสะคราญที่หาได้ยาก ราวกับนางเซียนมาจุติ แต่กลับมีใบหน้าซีดขาวเย็นชา อยู่ในชุดยาวสีน้ำเงิน ยืนอยูที่หน้าหลี่เพ่ยเพ่ยและจ้องมองมา แต่ไอเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมา จากร่างกายนางดูเหมือนราวกับว่านางเพิ่งตายแล้วฟื้นตื่นขึ้นมา นางมาตั้งแต่เมื่อใดหลี่เพ่ยเพ่ยไม่สามารถรับรู้ได้ รู้ตัวอีกทีร่างกายของหลี่เพ่ยเพ่ยรู้สึกหนาวเหน็บจึงหันมามองอีกที นางก็มาปรากฏอยู่ข้างกาย .... แม่นางชุดสีน้ำเงินคนนี้แหละที่จะทำให้ชีวิตของหลี่เพ่ยเพ่ยเปลี่ยนไป ตลอดกาล....