“อื้อคุณไนย” มือบางทุบอกกว้าง “นี่มันในห้องรับแขกนะคะ” “แปลว่าถ้าเป็นห้องนอนได้ใช่ไหม” “หยุดเลยนะคะ ห้ามรุ่มร่าม สักพักลูกคงตื่นจากนอนกลางวันแล้ว” “ก็ให้คุณยูพาดู” “ไม่ต้องเลยค่ะ” เอรินทร์ขยับตัวยุกยิกพยายามจะออกจากการเกาะกุมแต่โมไนยแกล้งรัดแน่น “ไม่ให้ไป วันนี้ผมเหนื่อยมากเลยต้องการกำลังใจ” เอรินทร์รีบหันไปมองหน้าสามีให้ชัดด้วยความเป็นห่วง แต่พอเห็นดวงตาแพรวพราวแล้วก็รู้ตัวว่าตกหลุมพราง “วันหลังเอจะไม่เชื่อแล้ว” “ผมเหนื่อยจริง ๆ” โมไนยอ้อน วางคางลงบนไหล่บาง “ทำงานดึกมาสามวันติด อยากเจอหน้าเมียเร็ว ๆ ก็ไม่ได้เจอ” “พอเลยค่ะ” “คุณเอ...ผมว่าผมป่วย” รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะเจ้าเล่ห์ลดเลี้ยวแต่ก็แกล้งถามออกไป “เป็นอะไรล่ะคะ” “โรคคลั่งรักเมียตัวเอง”