โชคชะตาคือเส้นทางที่ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ และมันคือสิ่งที่พาถิงถิง หญิงสาวจากโลกยุคปัจจุบัน ย้อนกลับไปในอดีต การเดินทางข้ามกาลเวลานี้นำพาเธอมาสู่ร่างของแมวตัวน้อยที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกับชายหนุ่มอารมณ์ร้าย เขาผู้ที่ภายนอกดูเย็นชา แต่กลับซ่อนความลึกลับที่ดึงดูดใจอย่างน่าประหลาด เมื่อชีวิตใหม่ในร่างแมวนำพาให้เธอได้สัมผัสกับมุมมองที่ไม่เคยคาดคิด ปริศนาแห่งโชคชะตาก็ค่อย ๆ คลี่คลาย เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกและอารมณ์ที่เธอไม่อาจปฏิเสธ การผจญภัยครั้งนี้จะนำพาเธอไปไกลเกินกว่าที่เคยจินตนาการ ไม่เพียงแค่การค้นหาคำตอบในม่านหมอก แต่ยังเป็นการค้นพบความลับของหัวใจที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอตลอดไป เตรียมตัวให้พร้อมที่จะก้าวเข้าสู่โลกที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ความรัก ความลับ และ หยาดน้ำตา ในเรื่องราวที่จะทำให้คุณหลงใหลตั้งแต่ต้นจนจบใน "ย้อนเวลามาเป็นแมว" _____________________________________________________ "มาสิ! ยืนบื้ออะไรอยู่!" หยางจวิ้นเรียกนางด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและสั่งการอย่างเด็ดขาด สายตาของเขาจ้องมองนางด้วยความกดดัน เหม่ยหลิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตามคำสั่งของเขา "ข้าต้องทำอะไร?" เหม่ยหลิงถามออกไปด้วยความสงสัย นางเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่าการปรนนิบัติที่เขาพูดถึงคืออะไร หยางจวิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นนางไม่เข้าใจ เขาพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด "ขัดตัวให้ข้า เร็วเข้า!" เขาสั่ง เหม่ยหลิงหยิบผ้าขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ แล้วเริ่มขัดตัวให้จอมมารด้วยท่าทีที่ขอไปที ราวกับทำเพียงเพื่อให้งานนี้เสร็จไปโดยเร็ว จอมมารหยางจวิ้นรู้สึกได้ถึงความไม่ใส่ใจของนาง เขาหันกลับมามองหน้านางด้วยสายตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ "ทำดีๆ หน่อย!" เขาสั่งเสียงเข้ม ความอดทนของเขาเริ่มลดลง เหม่ยหลิงสัมผัสได้ถึงความกดดันจากเขา จึงต้องพยายามปรับท่าทีให้ดูจริงจังขึ้น แม้ในใจจะยังรู้สึกไม่พอใจก็ตาม "อะไรคือขัดตัว?" เหม่ยหลิงบ่นพึมพำกับตัวเอง "ข้าก็ไม่เคยขัดให้ใคร จะไปรู้ได้อย่างไรกัน?" นางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหงุดหงิด "งั้นเจ้าถอดเสื้อแล้วลงมา ข้าจะสาธิตให้ดูว่าทำอย่างไร" จอมมารหยางจวิ้นพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์และสั่งการอย่างเฉียบขาด เหม่ยหลิงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกและไม่ยอมขยับตัว นางนั่งนิ่งอยู่ที่ขอบบ่อน้ำ สายตาที่เต็มไปด้วยความขัดขืน เมื่อเห็นนางไม่ยอมทำตามคำสั่ง หยางจวิ้นก็ไม่รอช้า เขาจับแขนของนางอย่างแน่วแน่แล้วดึงนางลงมาที่อ่างน้ำทันที น้ำกระเซ็นขึ้นรอบๆ ขณะที่ร่างของเหม่ยหลิงถูกลากลงมาอย่างไม่แยแส นางพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงของจอมมารได้ "ไอ้บ้าเอ้ย" นางด่าทันที จอมมารหยางจวิ้นไม่รอช้าที่จะทำตามคำพูดของตน เขาเริ่มจับเหม่ยหลิงและพยายามถอดเสื้อของนางออก นางดิ้นรนสุดแรงพร้อมกับโวยวายออกมาอย่างไม่คิดชีวิต "หยุดนะ! ปล่อยข้า! ไอ้บ้ากาม! ปล่อย!" เหม่ยหลิงด่าเขาเสียงดังลั่น จอมมารหยางจวิ้นเอ่ยเสียงเย็นชาและดุดัน "หุบปากซะ ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอก!" สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด ตัวหยางจวิ้นเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำเช่นนี้กับนาง ร้อยปีมานี้เขาไม่เคยทำเช่นนี้กับใครมาก่อน และความรู้สึกที่เขากำลังประสบอยู่เป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย อาจเป็นเพราะเหม่ยหลิงมีลักษณะที่คล้ายคลึงกับหรูอี้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจ จอมมารหยางจวิ้นเริ่มใช้ผ้าขัดตัวเหม่ยหลิงอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกหลงใหล เขาค่อยๆ ลูบไล้ผ้าผ่านผิวของนางด้วยความระมัดระวัง เหม่ยหลิงรู้สึกอายจนใบหน้าของนางแดงไปทั้งตัว สถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคยทำให้นางรู้สึกตกใจ แต่ที่แปลกคือนางกลับไม่รู้สึกรังเกียจการสัมผัสของเขา แท้จริงแล้วนางกลับรู้สึกเหมือนมีความคุ้นเคยที่แปลกประหลาด นางพยายามสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดที่ไม่ต้องการออกไป ความรู้สึกนี้ทำให้นางรู้สึกสับสนมากขึ้น แต่ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่เริ่มเข้ามาในใจได้ จอมมารหยางไม่สามารถต้านทานความรู้สึกได้อีกต่อไปเขาค่อยๆ จูบลงที่คอของนางอย่างแผ่วเบา เหม่ยหลิงรู้สึกแข็งเกร็งไปทั้งตัวจากการสัมผัสที่ไม่คาดคิดนี้ หยางจวิ้นค่อยๆ หันหน้าของนางมาเข้าหาตัวเขาและจูบที่ริมฝีปากของนาง เหม่ยหลิงรู้สึกถึงความเคยชินอย่างแปลกประหลาดจนถึงขั้นเอามือโอบกอดคอเขาไว้ด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ แม้ว่านี่จะเป็นจูบแรกของนางก็ตาม นางยังรู้สึกถึงความสับสนในใจ "จะเคยชินได้ยังไง? นี่คือจูบแรกนะ" นางคิดในใจjavascript:removeTags(102)อย่างงงงวย