ชายาที่รัก เรื่องราวของชายาอันเป็นที่รักขององค์ชายคิลผู้สูงส่ง เธอคือ นาหยา หญิงบ้านป่าคนซื่อจากเมืองไทย เธอเป็นคนธรรมดา ที่แสนซื่อบื้อ แต่บางคนบอกว่าโง่ และตัวเธอเองด้วย อยู่มาวันหนึ่งได้เป็นพระชายาซะงั้น และองค์ชายคิลก็รักและโปรดปราณเธอเป็นอย่างมาก เธอและใครๆต่างก็คิดว่านี่เป็นโชคดีมากๆ แต่มีเพียงไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่า ตำแหน่งชายานั้นไม่ใช่แค่โชคดีแต่เป็นของเธอตั้งแต่ยังไม่เกิดด้วยซ้ำ เพราะตัวตนของเธอที่แท้จริงของเธอนั้นไม่ธรรมดา มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราววุ่นวายอันเลวร้ายในอดีต ความรักของเธอองค์ชายจะจบลงยังไง ไปลุ้นกันเลยค่ะ ****************************************** “หม่อมฉัน เคยถูกใครก็ไม่รู้จูบเพคะ ฮือๆ” “ตอนไหน !!” เสียงแข็งกร้าวเอ่ยถาม คนถูกถามสะดุ้งโหยงน้ำตาร่วงเผาะๆ สั่นสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ นับถอยหลังรอการถูกปลดได้เลยสินะ แต่ยังไงก็ดีกว่าหลอกลวงเก็บงำเอาไว้ “คือๆ ตอนๆ ที่นาหยามาถึงโอวาโซครั้งแรก แล้วก็ไปเดินเที่ยวตลาดเอวา นาหยาเดินดูรูปวาดตามกำแพงวัง จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งจับตัวนาหยาแล้วก็... ก็ จูบ นาหยาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลย องค์ชายจะไล่นาหยาก็ได้เพคะ แต่อย่าเกลียดนาหยาเลยนะเพคะ นาหยารักองค์ชายมากจริงๆ ถ้าจะถูกองค์ชายเกลียด คงเจ็บปวดมากเหลือเกิน ฮือๆ” “นี่หรือ คือเหตุผลที่ปืนกำแพงวังจะหนีออกไป” “ก็ใช่เพคะ” “เด็กโง่” คลายสงสัยในใจแล้วก็รีบดึงร่างบางเข้ามากอดแนบไว้อีกครา ริมฝีปากได้รูปคลี่แย้มออกอย่างพอใจ พร้อมกับฝังจุมพิตลงที่หน้าผากเกลี้ยงมนของพระคู่หมั้นผู้แสนซื่อ “องค์ชายรังเกียจนาหยา ใช่ไหมเพคะ” “เราจะรังเกียจหล่อนได้ไงล่ะ เพราะ... คนที่จูบหล่อนวันนั้น ก็คือเราเอง” “หา..” นาหยารีบผละออกจากอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นทันใด จ้องมององค์เจ้าฟ้าอย่างสับสนระคนตกใจ เป็นไปได้ไงเนี่ย “เราเอง ไม่ใช่ผู้ชายที่ไหนหรอก หล่อนเป็นของเราตั้งแต่แรกเริ่มแล้วนะ” “หา ?” สมองจงมีรอยหยักเดี๋ยวนี้ คิดแล้วก็คิดให้เรื่องที่องค์ชายพูด เรื่องมันทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ จมูกรั้นทำฟึดฟัดสูดดมกลิ่นกายของเจ้าฟ้าชายเพื่อทบทวนความจำ กลิ่นของโจรปล้นจูบที่เคยเข้าใจ “เหมือนวันนั้นใช่หรือไม่” พระองค์รู้ทันจนคนอยากพิสูจน์รีบถอยตัวออกห่าง นึกถึงวันนั้นก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันใด พวงแก้มหวานร้อนผ่าวจนต้องรีบยกมือปิดเอาไว้ “มาเถอะ ไปกับเรา” “ไปไหนเพคะ” “ชั้นสอง” เขินหนักเข้าไปอีกหลายเท่าก็ไม่อยากจะนึกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เขินจนแก้มจะแตกแต่ก็ไม่อาจจะหยุดก้าวเดิน เพราะมือหนานุ่มกอบกุมให้ตามไปอย่างชิดใกล้ ก้าวขึ้นบันไดมายิ่งกว่าดูหนังแอ็คชั่นที่น่าตื่นเต้น ก็เพราะขึ้นห้องกับองค์ชายที่เป็นคู่หมั้นนี่สิ จะไม่ให้คิดไปไกลก็ยังไงอยู่ “ไม่ต้องกลัวนะ เรายังต้องรักษาประเพณีของโอวาโซที่ปฏิบัติสืบทอดกันมายาวนาน เรารอได้จนกว่าจะถึงวันที่หล่อนเข้าพิธีถวายตัว” =////= องค์ชายรู้ทันให้ความคิดอีกแล้วหรือนี่ อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว แทรกพื้นหนีก็ไม่ได้ซะด้วยสิ “ห้องนี้ นอกจากคุณข้าหลวงที่รับผิดชอบทำความสะอาด เราไม่เคยให้ใครเข้าไปเลยนะ” “อ่อ เพคะ” “แล้วก็ นี่ไม่ใช่ห้องนอน” “องค์ชายก็..” หยอดอีกแล้วพระองค์มีความสุขมากใช่ไหมที่ทำให้เธอเขินอายได้ขนาดนี้ ยังมายิ้มเบาๆให้ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างในอีก นาหยาจะไม่ทน ******************************************* ปล.เรื่องนี้เน้นฟินนะคะ ไม่เน้าดราม่า