‘ผู้หญิงคนนั้นย้อนเวลากลับมาจากอาทิตย์ที่แล้ว...เพื่อกุมมือพาฉันเดินข้ามทางม้าลาย’ 7 ปีก่อน ฉัน ‘เกลียวคลื่น’ ถูกผู้หญิงคนหนึ่งช่วยเหลือเอาไว้ในวินาทีคาบเส้นระหว่างความเป็นความตาย เธอผู้นั้นคือนักศึกษาแพทย์ที่มีความสามารถในการควบคุมเวลาได้ และเลือกจะยื่นมือเข้ามาทำให้ฉันยังมีลมหายใจ...และมีจุดมุ่งหมายในการชีวิต หลังจากเพียงบอกชื่อของตนออกมา เจ้าตัวก็เดินกลืนหายไปในฝูงชน พร้อมทั้งราวกับเอาหัวใจของฉันไปด้วย เราสองคนไม่ได้พบเจอกันอีก แม้ว่าฉันจะพยายามตามหาเท่าไรก็ตาม พี่ ‘การันต์’ อาจจะไม่มีทางรู้ว่าฉันเรียนต่อคณะแพทยศาสตร์เพราะเธอ และตกหลุมรักแค่เธอมาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ไม่ได้พบกัน ทว่าวันหนึ่ง ณ โรงพยาบาลที่ฉันถูกส่งมาปฏิบัติหน้าที่ เราก็ได้โคจรมาเจอกันอีกครั้ง ในคืนฉุกละหุกท่ามกลางความวุ่นวายของห้องฉุกเฉิน ซึ่งตอนนี้ฉันก้าวขึ้นมาเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 6 ส่วนเธอก็ปรากฏตัวในฐานะแพทย์เฉพาะทางต่อยอดแผนกศัลยศาสตร์หัวใจและทรวงอก แต่ปัญหาใหญ่ก็คือ อีกฝ่ายกลับมีท่าทีเย็นชาใส่ มองฉันเป็นเพียงหมอรุ่นน้องที่ไม่สนิท ไม่เคยเจอกันมาก่อน และหนำซ้ำเจ้าตัวยังไม่ยอมรับว่าตนมีความสามารถในการควบคุมเวลาได้อีกต่างหาก “พี่การันต์... จำเกลียวได้ไหมคะ? คนที่พี่ย้อนเวลากลับไปช่วยในวันนั้น” “ฉันไม่เห็นเข้าใจว่าเธอกำลังสื่อถึงอะไร” เป็นประโยคตอบกลับที่ชวนหน้าชาอย่างยิ่ง แต่ฉันตกหลุมรักเธอมานานเกินกว่าจะถอดใจ จึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่าเธอลืมกันอย่างที่บอกหรือเพราะอะไรกันแน่ แต่ยิ่งพยายามตามหาความจริงทั้งหมด ก็ยิ่งได้รู้หลายสิ่งอย่างมากขึ้น ทั้งเรื่องอุบัติเหตุหลายปีก่อนที่ซับซ้อนกว่านั้น และเรื่องของผู้หญิงเย็นชาคนนี้ที่ลึกล้ำ น่าค้นหา และช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด...