เขมวรรษ เกียรติปวริศร์ บอกตัวเองตั้งแต่อายุสิบเจ็ด เขาจะปราบพยศลูกสาวศัตรูให้จงได้ เมื่อเจอกันอีกครั้งในวัยที่เหมาะสม แผนกำราบรักพิทักษ์เธอจึงอุบัติขึ้น .................................................................................... หนุ่มสิบเจ็ดคว้าจับข้อมือขาวผ่อง ฉุดกระชากร่างบางจนหัวคะมำ สราวลีขืนตัวเต็มที่แต่สู้แรงบุรุษไม่ไหว "ปล่อยนะ! ไอ้บ้า! ฉันบอกให้ปล่อย" สู้ด้วยพละกำลังไม่ได้ สาวสิบสี่ก็แผดเสียงแหลม "ก็ดีนะ เสียงดังๆ เข้า อย่าลืมสิคุณหนูน้อย ผมมันคนหน้าด้าน ไม่เหมือนคุณ คุณมันลูกผู้ดีหน้าบาง ไม่อายหรือไง ถ้าใครต่อใครเขารู้กันทั้งบ้านว่าคุณถูกฉุดเข้าห้องนอนผู้ชายกลางวันแสกๆ" "อย่ามาทำอะไรบ้าๆ กับฉันนะ ฉันร้องบ้านแตกจริงๆ ด้วย" "เชิญร้องตามสบาย แต่บอกไว้ก่อนนะ ผมไม่กลัวใครสักคนในบ้านหลังนี้ ยิ่งพ่อคุณผมยิ่งไม่กลัว" ดวงตาคมกริบจับจ้องเสื้อคอปาดติดระบายลูกไม้ กิริยานั้นทำให้สาวรุ่นประสาทผวา "แลกกันหน่อยเป็นไง คุณตัดเสื้อผม ผมฉีกเสื้อคุณ" เขาเลื่อนท้องนิ้วขึ้นสูง ไล้ผิวเนื้อเนียนละเอียดเหนือคอเสื้อด้วยสัมผัสร้อนผ่าว เห็นคนอวดเก่งหลับตาปี๋ทำคอย่น ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "จำเอาไว้ให้ดี ฟันยังไม่ทันสิ้นกลิ่นน้ำนม อย่าริลองดีกับคนอย่างผม" คอเสื้อตัวสวยถูกดึงจนยืด "ไม่! อย่า...นะ" คนฟังแค่ยักไหล่แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เสียงผ้าเนื้อบางฉีกขาดดังแคว่ก บาดหัวใจเจ้าของ ร่างเล็กยืนสั่นสะท้านอยู่กลางห้อง ทั้งโกรธทั้งอาย โมโหจนแน่นไปหมดทั้งอก