"หนูกับน้องเรารักกันค่ะแม่" "เพียะ!" กมลชนกพูดจบดวงใจก็ลุกขึ้นมาตบหน้าลูกเลี้ยงทันที ก่อนจะมองหน้ากมลชนกด้วยความผิดหวัง "แม่อย่าทำพี่ซีนนะ" "คุณใจเย็นๆ ก่อนนะครับ" ธานินรีบมาจับดวงใจเอาไว้ ทางด้านกลอยใจก็รีบกอดกมลชนกเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาที่เห็นใบหน้าสวยใสเริ่มบวมแรงเป็นรอยนิ้วมือของแม่เธอขึ้นมาเด่นชัด "ฉันใจเย็นไม่ไหวแล้ว ลูกคุณมันทำอัปรีย์ กับลูกของฉันขนาดนี้ คุณยังจะให้ฉันใจเย็นๆ อีกหรือไง" "หนูขอโทษค่ะแม่ แต่หนูรักน้องมากจริงๆ หนูพร้อมจะรับผิดชอบและดูแลน้องเป็นอย่างดีอยู่แล้วค่ะ ขอแค่แม่ให้โอกาสซีน" "ฉันไม่มีทางให้โอกาสคนอัปรีย์อย่างเธอ และต่อไปนี้อย่ามาเรียกฉันว่าแม่อีก ฉันไม่มีลูกที่คิดไม่ซื่อกับน้องตัวเองหรอกนะ" "แม่ ฮื่อๆ แม่พูดแรงไปแล้วนะ เรื่องทั้งหมดนี้พี่ซีนไม่ได้ผิดคนเดียวสักหน่อย หนูก็ได้พี่ซีนเหมือนกัน ทำไมแม่ถึงต้องว่าพี่ซีนขนาดนี้ด้วยล่ะฮื่อๆ" กลอยใจกอดกมลชนกเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง ส่วนสายตาก็จ้องมองแม่ของตัวเองด้วยความผิดหวังเช่นกัน "ถ้าแกยอมรับแบบนั้นก็ดี ฉันจะให้แกหมั้นให้เร็วที่สุด แกจะได้เลิกทำตัวอัปรีย์แบบนี้สักที" "หนูไม่หมั้นไม่แต่งกับใครทั้งนั้น หนูรักพี่ซีนแค่คนเดียว หนูไม่ได้รักคนอื่น แม่ได้ยินไหมคะว่าหนูรักพี่ซีนแค่คนเดียวเท่านั้น" "แต่แกต้องหมั้นและแต่งงานกับคนที่แม่เลือกให้แกเท่านั้น นี่คือคำสั่ง" "แม่!แม่ไม่มีเหตุผลเลย" กลอยใจตวาดใส่แม่ของตัวเองออกมาด้วยความน้อยใจที่แม่ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด