แสงจันทร์ส่องประกายทั่วท้องฟ้าในคืนอันเงียบสงบ แสงเล็กๆลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ของห้องนอนที่เคยมีข้าวของเครื่องใช้หรูหราสมฐานะภรรยาเอกของจ้วงหยวนแซ่เซวี่ย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงห้องเย็นๆ ที่เงียบงัน เงาร่างของหลิวหลีผู้เป็นฮูหยิน ซึ่งเคยนั่งอย่างสง่างามในงานเลี้ยงหลายครั้ง ตอนนี้นอนนิ่งอยู่บนเตียงกว้าง ผิวพรรณของนางซีดเซียวจนแทบจะไร้สีสัน หญิงสาวค่อยๆ กะพริบตาช้าๆ ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกายนางอย่างไม่มีวันจบสิ้น หลิวหลีเคยเป็นบุตรสาวคนโปรดของขุนนางหลิวเพ่ย ผู้ที่ทุกคนในเมืองต่างเคารพนับถือ ท่านพ่อของนางเป็นที่รู้จักในเรื่องความซื่อสัตย์และความเมตตา ชีวิตในวัยเยาว์ของหลิวหลีนั้นเต็มไปด้วยความสุข ความสบายที่ลูกสาวขุนนางพึงจะมี หากแต่ว่า..วันเวลาเหล่านั้นดูเหมือนจะเป็นเพียงภาพลวงตาที่พยายามล่อลวงให้นางหลงเชื่อในความสุขที่ไม่มีวันจีรัง ตอนนี้..ความจริงได้ปรากฏชัดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงด้วยความรักอันโง่เขลาของนาง หลิวหลีหลับตาลง ปล่อยให้ภาพในอดีตวิ่งวนในห้วงแห่งความคิดของนาง วันที่นางได้พบกับเขา ชายหนุ่มผู้ที่เคยดูเหมือนเป็นคำตอบสุดท้ายในชีวิตรักของนาง ชายที่นางเคยคิดว่าเป็นบัณฑิตหนุ่มผู้น่าสงสาร เขาเป็นเพียงคนที่ไม่มีเส้นสาย ไม่มีใครให้การสนับสนุน แต่เขานั้นเต็มไปพลังชีวิต เต็มไปด้วยสติปัญญาและความมุ่งมั่นที่จะประสบความสำเร็จ เขามาในคราบของคนที่อ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้ดวงใจของนางหวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คำพูด กริยา การกระทำของเขา มันช่างอ่อนโยนยิ่งนัก " คุณหนูหลิว..." น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาในวันแรกที่พบกัน ยังคงก้องอยู่ในหูของนาง เสียงที่เคยทำให้หัวใจของนางเต้นแรงด้วยความหวัง...ความรัก หลิวหลีสั่นสะท้านในใจ เมื่อนึกถึงวันที่เขาคุกเข่าขอนางแต่งงานต่อหน้าท่านพ่อ ในตอนนั้นนางมองเห็นในแววตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจจริงของเขา อย่างน้อย...นางเคยเชื่ออย่างนั้น ตอนนั้นนางไม่มีข้อสงสัยใดๆ เกี่ยวกับเขาเลย นางเพียงรู้สึกว่าชายคนนี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของนาง ทว่า..นางไม่เคยรู้ว่าความรักที่นางได้มอบให้กับเขานั้นเป็นเพียงหนึ่งในหมากกระดานใหญ่ของเขาและน้องสาวของนาง น้องสาวของนาง...หญิงสาวผู้ที่นางเคยรักและดูแลเหมือนน้องสาวแท้ๆ กลับกลายเป็นผู้ที่ทรยศ หลิวหลีระลึกถึงคำพูดของสามีในคืนหนึ่งที่ทำให้นางได้รับรู้ความจริงอย่างเจ็บปวด " เจ้าคิดว่าข้ารักเจ้างั้นหรือ ? หลิวหลี ข้ารักแต่เพียงฐานะของเจ้า ความรักของเจ้าน่ะ มันไร้ค่า " เสียงของเขากระซิบชัดในหูของนาง และทุกครั้งที่นึกถึง นางรู้สึกเหมือนหัวใจของนางถูกบีบคั้นจนแตกสลาย เขาไม่เคยรักนางเลยแม้แต่น้อย ชีวิตคู่ของทั้งเขาและนางเป็นเพียงฉากหน้าที่เขาใช้เป็นเครื่องมือให้ตนเองได้ไต่เต้าสู่ตำแหน่งขุนนาง ไร้ซึ่งความรัก... หญิงสาวผู้ที่เคยอยู่ในอ้อมแขนของเขา ได้ยินถ้อยคำที่เขาพร่ำพรรณนาว่าเขารักนาง กลับกลายเป็นเพียงเหยื่อในแผนการอันแสนเยือกเย็น นางพยายามปกป้องชีวิตที่กำลังเติบโตอยู่ในครรภ์ของนางหวังว่าอย่างน้อยลูกชายของนางจะเป็นสิ่งที่หลงเหลือจากความรักของทั้งเขาและนาง แต่ทุกอย่างกลับพังทลายเมื่อเขาตัดสินใจทำร้ายนางอย่างโหดเหี้ยมในคืนนั้น ภาพในคืนนั้น..ชัดเจนยิ่งกว่าภาพใดๆ หลิวหลีถูกผลักลงกับพื้น หัวของนางกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง เลือดที่ไหลออกจากหน้าผากของนางเหมือนจะไม่เจ็บปวดเท่ากับการสูญเสียที่ต้องถูกพรากลูกชายที่ยังไม่เกิด แต่เขากลับมีเพียงแค่ความเย็นชาและเสียงหัวเราะของสามีที่เคยเรียกนางว่าคนรัก หลิวหลียกมือขึ้นสัมผัสท้องตัวเอง น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างไม่มีวันหยุด ความรู้สึกของการสูญเสียช่างเจ็บปวดลึกยิ่งนัก นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าชีวิตของคนๆ หนึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงได้ถึงเพียงนี้จากการถูกหักหลัง " ข้า...ขอโทษ..." คำพูดแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งแตกของหลิวหลี นางขอโทษลูกชายที่นางปกป้องไม่ได้ ขอโทษท่านพ่อที่นางทำให้ตระกูลหลิวต้องเสื่อมเสีย และขอโทษตัวเองที่ไม่เคยสามารถมองเห็นความจริงได้ นางเป็นเพียงคนโง่ที่หลงเชื่อในความรักที่ไม่เคยมีอยู่จริง ความอ่อนแอของนางเองทำให้ทุกอย่างต้องจบลงเช่นนี้... " เจ้าหมดประโยชน์แล้วหลิวหลี ฐานะที่เจ้าครอบครองมันควรคืนสู่เจ้าของเดิมได้แล้ว " เสียงของเขาดังชัดเจนท่ามกลางความเงียบงันที่ปกคลุมทั่วห้อง เขายืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มเย้ยหยัน ราวกับการตายของนางเป็นเรื่องเล็กน้อยที่สุด หลิวหลีพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ร่างกายนางอ่อนแรงจนทำไม่ได้ ความเจ็บปวดที่แล่นผ่านทั่วร่างกายทำให้นางตระหนักว่าชีวิตของนางกำลังหลุดลอยออกไปทีละนิด ยาพิษที่เขาใส่ในชานั้นกำลังค่อยๆ ทำลายระบบภายในของนางอย่างช้าๆ มันเป็นความทรมานที่แสนเจ็บปวดทั้งกายและใจ " ท่าน..." หลิวหลีพยายามจะพูด แต่เสียงของนางกลับแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน นางพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกำลังบีบรัดปอดของนางอยู่ ริมฝีปากซีดขาวของนางสั่นระริกขณะเงยหน้าขึ้นมองสามีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง เขามองลงมาที่นางด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีความเมตตาหรือความอาลัยใดๆ ให้เห็นในดวงตาของเขา แม้สักเสี้ยวหนึ่งของความเห็นใจหลิวหลีก็ไม่อาจพบเจอในสายตาคู่นั้น " ข้าคิดว่าเจ้าเข้าใจดีแล้วซะอีก หลิวหลี " เขากล่าวเสียงเรียบ " เจ้าเป็นเพียงบันไดที่ข้าใช้ปีนขึ้นไปสู่ตำแหน่งที่สูงกว่า เจ้าน่าจะรู้ตัวดีว่าข้าไม่เคยรักเจ้า...เจ้าคงเห็นความจริงนั้นมานานแล้ว แต่เจ้ากลับทำเป็นมองไม่เห็น เจ้าหวังอะไรอยู่กัน ? " เสียงหัวเราะของเขาดังแผ่วๆ แต่คมชัดดั่งมีดที่กรีดลงบนหัวใจของนาง หลิวหลีพยายามเบือนหน้าหนี แต่นางไม่สามารถหลีกเลี่ยงความจริงได้อีกต่อไป " ข้า...ข้ารักท่าน..." เสียงแผ่วเบาของนางแทบจะเป็นเสียงกระซิบ แต่คำพูดเหล่านั้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ แม้ว่าชีวิตของนางกำลังจะจบลงในไม่ช้า ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่ ความรักที่เคยเต็มเปี่ยม แต่กลับไม่มีความหมายใดๆ ในตอนนี้ เขาเพียงแค่หัวเราะออกมา " รักหรือ ? หลิวหลีเจ้าว่ามันไม่น่าขำเกินไปหน่อยหรือ ? " " ลูก...ลูกของเรา... " หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนแรงและเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน นางพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพียงเพื่อเอ่ยคำนี้ออกมา