มันถูกคนผู้หนึ่งทรยศ สองขาพิกลพิการ แม้ดวงตาล้ำค่าและโลหิตแทบทุกหยาดในกายยังถูกช่วงชิง ทรมานจนปรารถนาเพียงความตาย มันเฝ้าไต่ถามสวรรค์เหตุใดจึงให้มันรอดชีวิต ...สวรรค์ให้มันรอดชีวิตมาเพื่อพบคนผู้หนึ่ง ลิขิตสวรรค์ ต่อลมหายใจ ’กงเฉิงหลิน’ เพื่อให้มาพบกับ’ลู่เซียน’ ดอกไม้ขาวผู้หยิบยื่นร่มคันงามและจุดมุ่งหมายในการมีชีวิตอยู่ให้แก่เขาอีกครั้ง ใครเล่าจะคาดคิด หนึ่งตาบอด หนึ่งผู้บรรเลง ถูกเชื่อมโยงกันไว้ด้วยโชคชะตาที่มิสามารถตัดขาด อาจกล่าวได้ว่า...นี่มิใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นลิขิตฟ้าประการหนึ่ง “หนึ่งคันร่มแม้มองดูกว้างใหญ่ล้ำค่าเพียงใด หาได้ทั่วท้องฟ้าสรรพสิ่งไม่ กระนั้นร่มคันนี้ยังกว้างพอบังฝนให้คนผู้หนึ่งมิใช่หรือ”