รูปนักเขียน

ความผิดครั้งเดียวที่นางเอกทำคือการโกหกโดยไม่ตั้งใจ แต่พระเอกลงโทษน้องด้วยการไปหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นในวันที่นางเอกกำลังจะตาบอด

แนะนำเรื่อง
ข้อมูลนักเขียน
นามปากกา : ไรท์สีคราม
นักเขียน : ไรท์สีคราม
Group Writing :
เผยแพร่
วันที่เผยแพร่ : 13 เม.ย. 2568
แก้ไขล่าสุด : 12 พ.ค. 2568
ซื้อ e-book ได้ที่นี่

คนชั่วคนนี้เคยเป็นสามีคุณนะ

"รักผมด้วยหรือเปล่าครับ" เสียงห้วนทุ้มคุ้นหูดังขึ้นขัดจังหวะเพียงพราวจึงคลายกอดออกจากป้าเย็น "ป้าเย็นไปพักก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมดูแลพราวเอง" "ขอบคุณนะคะ" "เดี๋ยวป้ากลับมานะคะ" "ค่ะ" จากน้ำเสียงอ่อนหวานเมื่อครู่กลายเป็นน้ำเสียงเชิดรั้นเอาแต่ใจพร้อมๆ กับการทิ้งตัวลงนอนหันหลัง "เดี๋ยวหมอจะเข้ามาตรวจร่างกายเพราะคุณหลับไปตั้งสามวัน ตอนแรกผมคิดว่าถ้ายังไม่ฟื้นจะลองจุมพิตแบบเจ้าขายกบดู" "พราวเป็นผู้หญิงก็ต้องสโนว์ไวท์หรือเปล่าคะ" "อืมมมม ยังแข็งแรงดีนี่" ยังไม่ทันจะต่อปากต่อคำคุณหมอกับพยาบาลก็เดินเข้ามาตรวจดูพร้อมทั้งแจ้งผลว่าไม่มีอะไรน่าวิตกกังวล ส่วนเรื่องตาจะมีหมอผู้เชี่ยวชาญถูกเชิญมาดูแลเคสนี้เป็นพิเศษ ลองนับระยะเวลาดูตั้งแต่เธอเริ่มมีอาการคิดว่ายังรักษาทัน พอได้ยินเสียงหมอและพยาบาลออกพ้นประตูไปทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบเจ้าของร่างบางนอนหันหลังห่มผ้าและไม่ยอมพูดอะไรอีก "พราวลุกขึ้นมาทานข้าวก่อน ผมป้อนให้คุณทานเองคงไม่สะดวก" "ไม่หิวค่ะ" "ผลไม้ไหม" "ไม่ค่ะ" "นม?" "ไม่ค่ะ" "บานอฟฟี่?" "ไม่ค่ะ" "ชาเย็น?" "ไม่ค่ะ" "อย่าดื้อได้หรือเปล่า" ร่างบางที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่งหลังตรงทันทีเธอเพ่งมองไปยังทิศทางที่เงาร่างของธีร์ดนัยยืนอยู่ใกล้ๆ เตียงพร้อมกับแผดเสียงดังลั่นห้องแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน "ดื้อแล้วยังไง คุณธีร์จะโกรธพราวอีกใช่มั้ย จะทำไม่ดีกับพราวอีกใช่มั้ย จะโยนของพราวทิ้งอีกใช่มั้ย จะเอาพราวไปขังไว้ที่เกาะบ้าๆ นั่นอีกใช่มั้ย พราวไปทำอะไรให้ใครหนักหนาทำไมทุกๆ คนก็คิดว่าพราวผิด คิดว่าพราวสมควรโดนลงโทษ พราวก็แค่คนๆ หนึ่งที่อยากจะมีชีวิตที่ปกติ ทำไมต้องบีบคั้นพราวจนหมดทางไป ทำไมๆๆๆๆๆๆ กรี้ดดดดดดด ออกไป ออกไปเลยนะ " เธอไม่พูดเปล่าแต่ลงจากเตียงดึงสายน้ำเกลือออกโดยไม่สนว่าเลือดจะไหลหรือตัวเองจะเจ็บ "พราวอย่าทำแบบนี้" "แล้วคุณธีร์ก็จะพูดจาร้ายๆ กับพี่สิบอีกใช่มั้ย" ธีร์ดนัยพูดพลางกดปุ่มเรียกพยาบาล แต่เพียงพราวเธอไม่หยุดแค่นั้น มือเล็กๆ คลำไปตามขอบเตียงแล้วไปหยุดอยู่ที่โต๊ะก่อนจะหยิบของขึ้นมาขว้างปาไปข้างหน้าโดยไม่สนว่าที่หยิบคืออะไรและโยนใส่ใคร เจ้าของร่างสูงใหญ่รีบเดินเข้าไปกอดเธอไว้ทันทีแม้เธอจะดิ้นรนมากแค่ไหน ปลายเล็บที่ขีดข่วนจิกลงบนใบหน้าและท่อนแขนก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะมันยังเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่มันฝังอยู่ในหัวใจของเธอ เขากอดเธอเอาไว้แน่นแนบอกจนเธอค่อยๆ สงบลงเป็นเวลาเดียวกับที่พยาบาลมาถึงพอดีในมือมีเข็มฉีดยาที่พร้อมจะทำให้เธอสงบสติอารมณ์ลงได้ในไม่กี่นาที

ตอนทั้งหมด (26) เก่าไปใหม่ ซื้อทุกตอน
16 เม.ย. 68 06:06 8 1.89K 1678 คำ (7 หน้า)
16 เม.ย. 68 06:07 7 1.4K 1817 คำ (8 หน้า)
16 เม.ย. 68 06:07 5 850 1425 คำ (6 หน้า)
16 เม.ย. 68 19:20 10 808 1909 คำ (8 หน้า)
18 เม.ย. 68 06:16 3 511 1719 คำ (7 หน้า)
17 เม.ย. 68 21:40 7 674 1961 คำ (8 หน้า)
18 เม.ย. 68 23:04 3 373 2360 คำ (10 หน้า)
18 เม.ย. 68 23:05 4 401 1446 คำ (6 หน้า)
20 เม.ย. 68 04:40 9 369 2082 คำ (9 หน้า)
02 พ.ค. 68 13:05 5 292 1650 คำ (7 หน้า)
#11 - #26
แชร์
ทวีต Line it
canvas
Upload to Server | Delete from Server
html
โดย
เรื่องที่คุณอาจจะสนใจ

ปักหมุด

[ชื่อคนเขียน] -
[วันที่สร้างคอมเม้น]