ที่ข้าชอบท่านย่อมเป็นเพราะท่านไม่ใช่คนดี นี่คือคำกล่าวของ หรงเสวี่ยถิง เจ้าหุบเขาฉิงหลินคนปัจจุบันที่ไม่มีใครรู้นอกจากคนในหุบเขา ที่ดันแค่เห็นหน้าตาของนักฆ่าผู้หนึ่งก็พลันต้องตาต้องใจทันที.. ต่อ.. หรงเสวี่ยถิงเป็นเจ้าหุบเขาฉิงหลินคนปัจจุบัน หากแต่ผู้คนทั่วไปแม้นจะรู้จักหุบเขา แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตาของประมุขผู้ปกครองหุบเขาเลย.... หุบเขาแห่งนี้นับว่าปลีกวิเวกอย่างแท้จริง ไม่ข้องเกี่ยวทั้งราชสำนักและไม่ข้องเกี่ยวทั่วทั้งยุทธภพ เป็นเพียงหุบเขาที่เพาะปลูกสมุนไพรล้ำค่า และหมอเทวดาพร้อมลูกศิษย์อยู่จำนวนหนึ่งก็เท่านั้น..... ณ จุดสูงของหน้าผา ‘ หรงเสวี่ยถิง ’ ยืนมองภาพเบื้องล่าง แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยผสมความชื่นชม นางยังไม่เคยเห็นบุรุษผู้ใดต่อสู้อย่างดุดันและเยือกเย็นเท่านี้มาก่อน “ รวดเร็วดั่งดุจอสุรกายกลางเงามืดจริงๆ …” หลงเสวี่ยถิงพึมพำออกมาเบา ๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นบุรุษผู้นั้นใช้กระบี่ฟาดฟันคนสุดท้ายจนล้มลง  เลือดของเขาไหลอาบไปกับพื้น ทว่ายังพยายามลุกขึ้นยืนแม้จะบาดเจ็บหนักเจียนตาย กู้เหยียนเทียนยังคงจับกระบี่ในมือแน่น แต่ทันใดนั้นไม่นานก็ทรุดลงกับพื้น ลมหายใจแรงจนไหล่สะท้าน และเมื่อรู้สึกถึงสายตาที่มองมา กู้เหยียนเทียนเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นสตรีในชุดสีขาวยืนอยู่แถมยังส่งยิ้มมาให้ พร้อมกับเส้นผมที่ปลิวตามแรงลม   “ เจ้าเป็นใคร? ” กู้เหยียนเทียนเอ่ยเสียงเย็นชา แม้จะร่างกายจะเหนื่อยอ่อน แต่สายตาก็ยังเต็มไปด้วยความระแวดระวัง ทว่าหรงเสวี่ยถิงยังก้าวเข้ามาหาอย่างสง่างาม นางไม่ได้ตอบ แต่ส่งสายตาสำรวจเขาอย่างสนอกสนใจ “ เจ้าต่อสู้อย่างดุเดือดดีนี่ แต่ท่าทางจะบาดเจ็บไม่น้อย ” “ ไม่เกี่ยวกับเจ้า ถอยไปซะถ้าไม่อยากตาย ! ” กู้เหยียนเทียนจ้องนางเขม็งด้วยสายตาเยือกเย็นแต่หรงเสวี่ยถิงกลับหัวเราะเยาะเบา ๆ “ เจ้ากล้ารุกล้ำเข้ามาในหุบเขาฉิงหลิน ซ้ำยังไล่ข้าไปทั้ง ๆ ที่บาดเจ็บสาหัส ความไม่เจียมเนื้อเจียมตัวของเจ้านี้ ช่างน่าสนใจจริง ๆ ” แม้หรงเสวี่ยถิงจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น แต่ในใจกลับรู้สึกว่า บุรุษผู้นี้ช่างมีเสน่ห์จนนางอยากเข้าใกล้มากขึ้นทุกที…