ต่อให้อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย สายตาของฉันก็มองเห็นแค่เธอเพียงคนเดียว หญิงสาวประคองใบหน้าอีกคนให้อยู่นิ่งแล้วแล้วเพ่งสายตามองคนตรงหน้าให้ชัดขึ้น " ทำไมคุณถึงมาอยู่ตรงนี้ ใช่คุณจริง ๆ หรือเปล่า " น้ำเสียงติดย้านเล็กน้อยสาเหตุจากน้ำองุ่นสีเข้มที่เธอกินไปหลายแก้วก่อนหน้า " เมาขนาดที่ลืมไปแล้วเหรอว่าเรามาด้วยกัน " หญิงสาวอีกคนที่ยังครองสติได้อยู่บอกอย่างงุนงง " เจอตัวก็ดีแล้ว รู้มั้ยว่าฉันทำงานไม่รู้เรื่องเพราะหน้าสวย ๆ ของคุณคอยกวนอยู่ตลอด " คนเมาพ่นความในใจออกมายาวเหยียดอย่างมีอารมณ์ ผิดกับคนฟังที่รู้สึกพอใจกับคำต่อว่านั้นจนต้องยิ้มออกมา " รอยยิ้มแบบนี้ที่ใคร ๆ ก็ชอบ ไม่ดีเลย " น้ำเสียงแผ่วเบาลงในท้ายประโยค " ไม่ดีเหรอ " ถามย้ำในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน " ไม่เลยสักนิด คุณยิ้มให้คนอื่นฉันไม่ชอบ " หากเป็นตอนที่มีสติเธอกล้ารับประกันเลยว่าจะไม่มีคำพูดเหล่านี้ออกจากปากเธอแน่นอน " แล้วฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะชอบ " " แค่เป็นคุณฉันก็ชอบแล้ว ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย " " แต่ฉันชอบคุณนะ " เธอไม่ต้องกังวลว่าจะแพ้ใคร เพราะเธอคือดอกไม้ที่พิเศษ ที่ฉันไม่สามารถหาได้จากที่ไหนอีกแล้ว แค่เป็นเธอก็ชนะทุกคนไปแล้ว