“ไม่อย่านะ หยุด" เรนโบว์ตะคุบมือหนาพัลวัน เมื่อเมลเบิลขย้ำบั้นท้ายเธอแล้วดึงเขาหาร่างกำยำอย่างแรง "ไม่หยุด คิดว่าได้ตัวผมไปแล้วจะไม่รับผิดชอบกันเหรอ ผมไม่ยอมหรอกนะ" เมลเบิลอารมณ์เสีย ไม่คิดว่าแม่ม่ายสาวเวอร์จิ้นจะมาเห็นเขาเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง "นี่จะเรียกร้องค่าเสียหายเหรอ ผู้ชายหน้าตาดี ๆ เขาหากินกันแบบนี้เหรอ" เรนโบร์ผลักเมลเบิลที่กำลังตะลึงกับคำต่อว่าของเธอ แล้วลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว "แล้วจะรับผิดชอบไหม" เมลเบิลลุกขึ้นตาม “เท่าไร" เรนโบว์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย "อะไรเท่าไร" เมลเบิลงง ‘อะไรว่ะ เท่าไร’ จึงถามออกไป "ก็ค่าตัวนายไง 100 เหรียณพอไหม” "ฮ่ะ ว่าไงนะ " ชายหนุ่มอ้าปากค้าง เขามีค่าแค่ ร้อยเหรียณ เองเหรอนี่ เมลเบิล โลร์ซาคาน่า รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ถูกผู้หญิงหิ้วมาบำเรอกาย ราคาค่าตัวเพียงแค่ ร้อยเหรียณ เท่านั้นเองเหรอ "ทำไม มากไปเหรอ” "ไม่ ไม่ใช่ หยุดนะ ผมไม่ใช่ผู้ชายขายตัวนะคุณ”