"ตื่นเช้าจังค่ะ" เป็นคำแรกที่เอ่ยทักทายชายหนุ่มที่นั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟา สายตาคมกล้าจับจ้องหน้าจอไอแพดที่อยู่ในมือ ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอแม้แต่นิดเดียว "..." "เกรย์คะ ถ้าตามมารยาทแล้วคุณต้องเอ่ยทักทายฉันกลับสิ"บ่นอุบ เดินเข้าไปใกล้เขา "นี่คือคำทักทาย?" "ก็ใช่น่ะสิคะ" "ผมตื่นเช้าอยู่แล้วนะริริ" "แต่ฉันพูดกับคุณนี่คะ คุณก็ต้องตอบฉันบ้างสิ" "จะให้ผมตอบว่าอะไรครับ?" คาริสาหน้ามุ่ย ชายหนุ่มพูดเพราะกับเธอ แต่น้ำเสียงพูดออกมาราวกับกำลังประชด "ช่างมันเถอะค่ะ" ตอบออกไปอย่างปัดๆ เตรียมจะก้าวขาถอยหลังเดินเข้าห้องอีกครั้ง รู้อย่างนี้นอนขี้เกียจอยู่บนเตียงอย่างเดิมก็ดีอยู่แล้ว จะลุกขึ้นมาทำไมนะเรา "จะไปไหน?" แต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเมื่อคนตัวสูงพูดขึ้น "นอนต่อค่ะ ออกมาก็ไม่มีคนคุยด้วย กลับไปนอนต่อดีกว่า" "ตื่นแล้วห้ามนอนอีก" "สั่งกันเหรอคะ?" "เข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ผมจะให้คนไปส่งที่ห้อง" "ไล่กันเหรอคะ ให้คาริสาอยู่ที่นี่ก่อนไม่ได้เหรอ" "สัญญากับผมหรือเปล่า ว่าคุณจะไม่ทำอะไรแผลงๆที่เพนต์เฮาน์ ในระหว่างที่ผมไม่อยู่" เป็นต้นว่าการหัดทำอาหาร ทานเอง หญิงสาวเคยหัดทำ และเกิดอุบัติเหตุเพราะเธอเปิดเตาไฟฟ้าไม่เป็น หญิงสาวลองทำตามอินเทอร์เน็ตที่เธอเปิดดู ทว่าพอเปิดแล้วคนตัวเล็กก็ตกใจ ไม่เบาไฟและไม่กล้าเข้าใกล้ เกิดจากความสะเพร่าของเธอทำให้อาหารที่หญิงสาวทำไหม้ ดีที่ชายหนุ่มกลับมาทันเสียก่อน "ไม่สัญญาหรอก" "งั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัว" "ไม่เอานะ คาริสาอยากอยู่ที่นี่" "ผมไม่อยากให้เพนต์เฮาน์ของผมต้องพังเพราะคุณนะริริ อย่าทำตัวดื้อดึงเหมือนเด็กน้อย" "ว่ากันตลอดเลยนะคะ" แสดงใบหน้างองำออกมาอย่างเปิดเผย เขามองเธอนิ่งงันจนหญิงสาวไม่นึกอยากแผลงฤทธิ์มากนัก เธอตื่นแล้ว แต่ยังตื่นไม่เต็มตา น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ทำให้คิดคำพูดมาโต้เถียงเขามากไม่ได้ สมองยังประมวลผลไม่เต็มที่ "..." "ก็ได้ค่ะ คาริสาจะอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่ทำอะไรแผงๆ" เมื่อเห็นสายตานิ่งงันและเอาจริงเอาจังของเขา หญิงสาวจึงตกปากรับคำ "อย่าให้ผมรู้ที่หลังว่าคุณโกหก" "คาริสาไม่โกหกคุณหรอกค่ะเกรย์" พูดพลางเอามือไขว้หลัง นิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้เข้าหากัน ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มบางๆ