"ดะ เดี๋ยวค่ะ" "มีปัญหาอะไรอีก นอกจากจะเป็นยัยตัวยุ่ง ยัยตัวปัญหาแล้วก็ยัยตัวซุ่มซ่ามแล้ว เธอกำลังจะแปลงร่างกลายเป็นอะไรอีก?" บลูเบลล์ยู่หน้าใส่เขา เจอกันวันแรกชายหนุ่มก็มีสรรพนามเรียกเธอเยอะมากขนาดนี้เชียวงั้นเหรอ เธอควรดีใจหรือเสียใจกันดีนะ "พี่เอเคอร์จะโยนบลูเบลล์ลงบนโซฟาหรือเปล่าคะ" "..." "ถ้าจะโยนบลูเบลล์ลงบนโซฟาช่วยบอกกันก่อนได้ไหมคะ บลูเบลล์จะได้ทำใจไว้ล่วงหน้า" "ไร้สาระ" โน้มตัวลง ค่อยๆวางหญิงสาวลงบนโซฟา พี่เอเคอร์วางเธอเบามาก ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอจินตนาการเอาไว้ก่อนหน้านี้เลยสักนิด เธอคิดว่าชายหนุ่มคงจะโยนเธอลงบนโซฟาเสียอีก เพราะเธอน่ะมันตัวปัญหาของเขา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ทำแบบนั้น พี่เอเคอร์ยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง หันไปมองลูกน้องที่ทำความสะอาดเศษแก้วที่อยู่บนพื้นห้องอย่างรู้หน้าที่ พลางกอดอกก้มหน้าลงมามองเธอ "ขอบคุณค่ะ" "ขอบคุณเรื่องไหน?" "ยังจะแกล้งไม่รู้อีก" บ่นอุบออกมา "คนที่รู้สึกขอบคุณจริงๆเขาก้มหน้าขอบคุณแบบที่เธอทำอย่างนั้นเหรอบลูเบลล์" บลูเบลล์เอ่ยขอบคุณเขา ทั้งที่ก้มหน้าลงมองมือตัวเอง ทีตอนเถียงกับเขาจ้องหน้าเขาไม่หลบสายตา แต่พอตอนจะขอบคุณกลับก้มหน้าลงเหมือนสาวน้อยขี้อาย เงยหน้าขึ้น อดที่จะค้อนดวงตาใส่เขาไม่ได้ ทว่าพอเจอสายตาดุๆของพี่เอเคอร์ หญิงสาวก็หลุบตาต่ำลงมองมือตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกรอบ "บลูเบลล์ขอบคุณเรื่องที่พี่เอเคอร์ช่วยบลูเบลล์ไว้จากการโดนทำร้ายค่ะ แล้วก็เรื่องเมื่อกี้ที่พี่เอเคอร์ช่วยไม่ให้บลูเบลล์ล้มหัวฟาดพื้นด้วยค่ะ" "เรื่องวันนี้จะถูกรายงานไปยังแด๊ดดี้กับมามี๊ของเธออย่างละเอียด ไปอาบน้ำนอน พรุ่งนี้เช้าตอนเจ็ดโมงครึ่ง ฉันจะรอเธออยู่ด้านล่าง ห้ามเลท ห้ามสายแม้แต่วินาทีเดียว" พูดจบพี่เอเคอร์ก็เดินออกไปทันที บลูเบลล์ไม่ทันได้อ้าปากถามอะไรต่อ ชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องเธอไปเสียแล้ว เหลือทิ้งไว้แค่เพียงความงุนงงเท่านั้น