รุ่งเช้า พิมพ์ลดาเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอน ดีที่เป็นวันอาทิตย์ หญิงสาวเลยไม่ต้องตื่นแต่ไก่โห่ไปเปิดร้าน ผิงเบเกอรี่เปิดตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์ เป็นเวลาเดียวกับที่พนักงานออฟฟิศออกมาทำงาน ส่วนวันหยุดก็จะไม่เปิดขายเพราะคนชอบไปที่อื่นมากกว่า เธอมองผิวขาวเนียนละเอียดที่เป็นรอยแดงจ้ำ ศิวกรชอบหน้าอกของพิมพ์ลดามาก ใช้ริมฝีปากและมือไล้วนเวียนไปมาอยู่นานเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ภรรยา แต่เซ็กส์ไม่ใช่หลักประกันว่าความสัมพันธ์ของผัวเมียจะดีขึ้น ที่จริงแล้วมันก็เป็นแค่การปลดปล่อยอย่างหนึ่งเท่านั้น "วันนี้ผมจะออกไปบริษัท" ศิวกรอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย เขามาพร้อมกลิ่นป่าสนหอมสดชื่น พิมพ์ลดาเม้มปากเมื่อเห็นชายหนุ่มใส่เสื้อผ้าอยู่ที่ปลายเตียง เขาสอดขายาวเข้าไปในขากางเกงสแล็กส์ "วันนี้วันหยุด คุณตรีจะไม่อยู่บ้านเหรอคะ" พิมพ์ลดาถามด้วยน้ำเสียงแหบระโหย เธอลืมไปแล้วว่ามาอยู่นี่ได้ยังไง แต่รู้ว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำ รวมทั้งร่วมรักกับชายหนุ่มอยู่บนโซฟาจริง ๆ "ไม่ คุณจะไปไหนก็ได้ผมไม่ว่า" เธอกำขอบผ้าห่มแน่นจนเป็นรอยยับ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกพลางพลิกตัวหันหน้าไปทางหน้าต่าง แสงแดดทอดทออยู่เต็มท้องฟ้า แต่พิมพ์ลดาไม่มีกะจิตกะใจจะออกไปชมนกชมไม้ในสวนดอกไม้สวยงาม ไม่มีอาฟเตอร์เซ็กส์ หลังจากเขาเสร็จสมอารมณ์แล้วก็ผละออกไปอย่างง่ายดาย ศิวกรไม่นอนกอดภรรยาด้วยซ้ำ ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าช่วงเวลาหลังจากมีความสัมพันธ์กัน จะเป็นช่วงที่ผู้หญิงอ่อนไหวที่สุด โดยเฉพาะผู้หญิงที่อยู่ในสถานะเมียในทะเบียนสมรส ทว่า ยังไม่ทันได้ผลักประตูเข้าไป เสียงเรียกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาทำให้หญิงสาวตัวชา "ผิง" แผ่วเบา ทุ้มต่ำ เหมือนคนพูดก็ยังไม่แน่ใจว่านี่ใช่เธอแน่หรือเปล่า พิมพ์ลดาหันไปอย่างเชื่องช้า ความคุ้นเคยแล่นเข้ามาในหัวใจ เป็นปฏิกิริยาของร่างกายที่เผลอไปสบตาเขาเอง ศิวกรยืนอยู่ตรงนั้น เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตทำงานและกางเกงสแล็กส์ ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว จริงสิ ผ่านวันเกิดของชายหนุ่มมาได้สามสี่เดือน อีกฝ่ายย่อมแก่ขึ้น ในเมื่อเจ้าตัวเล็กของเธอก็อายุได้หกเดือนเศษ หญิงสาวไม่คิดจะตอบ ไม่อยากฟูมฟาย ไม่จำเป็นต้องร้องไห้ด้วยซ้ำ หย่ากัน แยกทางใครทางมัน หนึ่งปีกับอีกหลายเดือนที่ผ่านมา ชีวิตของพิมพ์ลดาลงตัวดีอยู่แล้วไม่ต้องหาใครมาแทนที่ศิวกร คำว่า พ่อ ไม่จำเป็นตั้งแต่แรก มือบางผลักประตูร้านขายตุ๊กตาเข้าไปด้านใน เธอแค่อยากจะดูตุ๊กตาหน้าตาน่ารัก ๆ กลับไปให้ลูกสาวตัวน้อย เด็กผู้หญิงกับตุ๊กตาเป็นของคู่กัน สมัยเด็ก ๆ แม่ของพิมพ์ลดาไม่ค่อยมีเงินสักเท่าไรเลยไม่ค่อยซื้อของเล่นให้ลูก ลูกสาวคนเล็กต้องใช้ของต่อจากลูกสาวคนโต มันเลยเป็นสิ่งที่ค่อนข้างฝังใจ ในร้านเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่วางซ้อน ๆ กันอยู่เต็มพื้นที่ มีทางเดินเล็ก ๆ แคบพอให้คนสองคนเดินสวนกันอยู่ตรงกลาง ตุ๊กตาถูกลิขสิทธิ์และปลอดภัยต่อเด็กน้อยน่าซื้อ พิมพ์ลดามองไปที่พี่หมีตัวใหญ่ขนาดสามคนโอบที่น่าจะราคาหลักหมื่นบาท เป็นจุดเด่นสุดของร้าน ลูกสาวของเธอยังตัวเล็กเกินกว่าจะเล่นพี่หมีแบบนั้น เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่หน้าร้านสั่นกระทบกันกรุ๊งกริ๊ง พิมพ์ลดาหันกลับไปก็เห็นร่างสูงของศิวกรกำลังเดินเข้ามา ในเมื่อไม่ต้องสนใจกันแล้ว หญิงสาวเลยทำเหมือนเขากลายเป็นอากาศธาตุ "มาตั้งแต่เมื่อไร" นั่นคือคำถามที่ชายหนุ่มถามเธอ พิมพ์ลดาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน นึกย้อนกลับไปตอนที่ต้องร้องไห้จนไม่มีน้ำตา สะอึกสะอื้นจนไหล่สั่นเทิ้ม ได้แต่คิดว่าตัวเองผิดอะไรถึงถูกสามีนอกกายนอกใจ หญิงสาวเอาน้ำตาไปทิ้งไว้ที่ใบหย่าหมดแล้ว ตอนนี้ลูกน้อยเติบโตแข็งแรง เธอเลยไม่อยากเอาเรื่องอื่นมารกสมองอีก "ผิง ผมขอโทษนะ" ***** สวัสดีค่ะ พบกับสลีลอีกแล้วน้า มาเสิร์ฟนิยายรักดราม่า แนวหลัวชั่วต้องหย่าแล้วหอบลูกหนีเท่านั้นอีกแล้วค่า ซื้อผ่านหน้าเว็บจะได้ราคาน่ารักกว่าแอปเปิ้ลนะคะ ฝากรีวิวด้วยน้า ไม่ต้องให้ 5 ดาวก็ได้ค่ะ รีวิวตามความรู้สึกได้เลย ไรต์จะได้กลับไปพัฒนาต่อ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่อุดหนุนกันมาตั้งแต่เรื่องแรกจนถึงเรื่องนี้เลย ปลื้มใจ เจอกันใหม่เร็ว ๆ นี้นะคะ