"คุณภีมจันทร์ท้อง" "ไปเอาเด็กออกซะ" "ทำไมคุณภีมพูดแบบนี้กับจันทร์คะนี่เขาเป็นลูกคุณนะ" "ฉันไม่สน เพราะฉันไม่คิดจะเลือกเธออยู่แล้ว ยังไงฉันก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีกว่า ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าฉันเลี้ยงเธอไว้ในความลับก็เท่านั้น" "ทำไมคุณภีมใจร้ายแบบนี้" "ไปเอาออกซะแต่ถ้ามีปัญญาเลี้ยงก็ตามใจ" ร่างเล็กตัวสั่นเทาเสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นมาเรื่อยๆแต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจใยดีเสียด้วยซ้ำมันผิดที่ตัวเธอเองที่ไปหลงรักหลงไว้เนื้อเชื่อใจคนใจร้ายคนนี้ไม่รู้ผีสางตนไหนโดนจิตโดนใจให้หลงไหลในตัวเขาถึงขั้นยอมมอบหัวใจให้ทั้งดวงแต่ภีระเดชกลับมองมันเหมือนสิ่งของไร้ค่าเขาย่ำยีศักดิ์ศรีของเธอจนย่อยยับไปแล้ว เธอหลงรักในตัวเขา แต่เขากลับหลงไหลแค่สิ่งที่เธอมี มองมันเป็นเพียงแค่ที่ระบายในกามารมณ์เพียงเท่านั้นเขาไม่มีความรักที่จะมอบให้เธอเสียด้วยซ้ำ "คุณภีมใจร้ายมากเลยนะคะที่พูดแบบนี้แล้วสักวันคำพูดของคุณภีมจะกลับมาทำร้ายตัวเอง" "ไม่มีทาง" จันทร์จิรากำหมัดแน่นกลืนก้อนสะอื้นนั้นลงไปต่อไปจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้ชายผู้นี้อีกในเมื่อเขาเอ่ยปากไล่เธอจะหน้าดานอยู่ไปทำไมกัน ก่อนที่เธอจะเดินจากไปภีระเดชไม่ลืมที่จะเอ่ยประโยคนั้นออกมา "อ้อ...ฉันลืมบอกไปเดือนหน้าฉันก็ต้องหมั้นแล้ว"