“หวงหลง ไหนท่านสัญญากับข้า” “หวงหลง ท่านอย่าหลับนะ” “ปิงเอ๋อร์ อย่าร้องไห้” ราวกับได้ยินเสียงอีกฝ่ายกระซิบตอบ นางไม่รู้ว่าตนเองกำลังร้องไห้ เพราะเสียงหัวเราะดังกลบเสียงร่ำไห้ของนาง “หวงหลง ท่านอย่าหลับนะ”นางเขย่าร่างชายหนุ่ม แต่ไร้การตอบสนอง นางเอื้อมมือไปวางบนตำแหน่งหัวใจของอีกฝ่าย รับรู้ถึงการเต้นของชีพจรที่อ่อนลงเรื่อยๆ แววตาพลันตื่นตระหนก ใบหน้างามหลั่งน้ำตาออกมา มือหนึ่งสัมผัสใบหน้า มือหนึ่งโอบกอด “ฮ่าฮ่าฮ่า นี่หรือชินอ๋องแคว้นหลี่ ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะของซวงอี้เฟิ่นดังเข้ามาในประสาทการรับรู้ นางจึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าดีใจของคนหลายคน ริมฝีปากอิ่มก็ยกยิ้ม คล้ายกับบางสิ่งในใจแตกละเอียด นางวางร่างของหวงหลงลงกับพื้น ก่อนจะยันกายลุกขึ้น เมื่อร่างบางในอาภรณ์สีขาวยืนขึ้น อากาศรอบข้างก็เปลี่ยนไป บังเกิดเป็นลมพัด ฟ้าร้อง ท้องฟ้ามืดครึ้มฉับพลัน ทุกคนต่างตื่นตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า หึ!!! เสียงหัวเราะดังขึ้นแผ่วเบา แววตาคู่สวยว่างเปล่า แทบจะไม่ปรากฏร่องรอยความรู้สึก นางใช้สายตามองผู้คนที่ซ้ำเติมนาง ผู้คนที่รังแกนาง ฉับพลันนั้น แววตาที่ดูเลื่อนลอยก็ราบเรียบ และตอนนั้นเอง ที่สายฟ้าจำนวนมากต่างผ่าลงมาที่นาง เปรี้ยง!! เปรี้ยง! เปรี้ยง!