‘เว่ยจิวอิง’ คุณหนูสกุลเว่ย หลานสาวสุดที่รักผู้มีปู่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่แดนบูรพา บิดาเป็นขุนนางในราชสำนัก ครอบครัวหรือก็แสนจะมั่งคั่งร่ำรวยยิ่ง ทว่าโฉมงามที่เพียบพร้อมปานนี้กลับอาภัพนัก หลังจากประสบอุบัติเหตุจนป่วยหนักตั้งแต่เล็ก กระทั่งท่านหมอยังส่ายหน้าทอดถอนใจว่านางอาจอยู่ได้ไม่ถึงอายุยี่สิบปี เป็นแบบนี้แล้วหญิงสาวจึงคิดว่าตนเองจะรอดพ้นเรื่องราวประเภทที่ว่า 'สตรีเมื่อเติบใหญ่จะต้องออกเรือน' จำพวกนั้นไปได้ ใครจะคาด สุดท้ายนางกลับได้สามีมาหนึ่งคนแบบงงๆ ! เขาก็คือ ‘เสิ่นเฟิงหยาง’ รองเสนาบดีหนุ่มอนาคตไกลแห่งกรมอาญา ผู้สืบทอดบรรดาศักดิ์หย่งจงอ๋องอันสูงศักดิ์ รูปโฉมหล่อเหลาเหนือสามัญเป็นที่ใฝ่ฝันของสตรีน้อยใหญ่ทั่วเมืองหลวง แต่เขากลับไม่ใช่บุรุษแบบที่ทุกคนเห็น นางอยากประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ว่าเขาไม่ใช่บุรุษที่อ่อนโยนกับสตรีสักนิด! นางตั้งใจจะอยู่ในฐานะฮูหยินที่ป่วยใกล้ตายของเขาอย่างสงบ ทว่าเหตุใดยิ่งอยู่กันไปนานเข้าสายตาเฉยเมยและท่าทีเย็นชาที่เขาปฏิบัติต่อภรรยาอย่างนางถึงได้แปลกไปเช่นนั้นกัน หรือว่าเขาจะรับรู้เบื้องหลังที่แท้จริงของนางเข้าให้แล้ว! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “น้องหญิง ข้าหนาว” สองแขนของชายหนุ่มยื่นออกมาข้างหน้าทำท่าไขว่คว้า ราวกับเด็กน้อยผู้หนึ่ง ผู้อื่นที่เห็นเหตุการณ์จึงได้แต่พากันหัวเราะคิกคัก แล้วสลายตัวกันอย่างรวดเร็ว เมื่อประตูเรือนถูกปิดลง เว่ยจิวอิงก็หันหลังกลับมากอดอกยืนมองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเหนื่อยใจ “พอได้แล้วกระมัง ใต้เท้าเสิ่น” พูดไปแล้วหญิงสาวก็นึกขำ บุรุษวัยยี่สิบห้ากับท่าทางราวเด็กน้อยเช่นนี้ของเขา แต่กระนั้น เสิ่นเฟิงหยางก็ยังไม่มีท่าทางจะลืมตาหรือลุกขึ้นมาจากบนเตียงแต่อย่างใด “น้องหญิงมานี่!” คนไปหมดแล้วยังจะมาเล่นละครให้ใครดูอีก เว่ยจิวอิงชักเกิดความสงสัยขึ้นมา จึงสอดส่ายสายตาไปทั่วเรือน กระทั่งเปิดประสาทสัมผัสรับฟังเสียงความเคลื่อนไหวภายนอกก็ไม่ได้รับรู้ถึงการแอบซุ่มสอดแนมของใครแต่อย่างใด แล้วเหตุใดเสิ่นเฟิงหยางยังคงเล่นไม่เลิกเช่นนี้กัน เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผ่านแสงของเปลวเทียนที่สาดส่อง ใบหน้าของเขายับยู่ราวกับคนไม่สบายตัว ทว่าบนใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับแต้มสีแดงระเรื่อพาดผ่านอย่างชัดเจน ไม่ใช่ว่าเขาเมาจริงๆ ไปแล้วกระมัง? “นี่ ใต้เท้าเสิ่น เสิ่นเฟิงหยาง” เว่ยจิวอิงลองทดสอบโดยการตบไปที่ข้างแก้มอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการเรียกสติ แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกรำคาญเสมือนมีสิ่งใดกำลังรบกวนการนิทราอันแสนสงบสุขของเขาก็ไม่ปาน ข้อมือบางจึงถูกดึงกระชากจนกระทั่งร่างของหญิงสาวปลิวขึ้นไปตามแรงดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างง่ายดาย ด้านหลังของหญิงสาวแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม “อืม แบบนี้อบอุ่นยิ่ง” เสียงงึมงำของคนที่เหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงฝันดังขึ้นมา “ใต้เท้าเสิ่น เสิ่นเฟิงหยาง ปล่อย!” เว่ยจิวอิงพยายามเรียกสติคนที่อยู่ด้านหลัง ทว่าอีกฝ่ายกลับกอดรัดแน่นขึ้น “ไม่เอา หนาว” ลมหายใจที่พ่นออกมาขณะชายหนุ่มพูด มีกลิ่นของสุราลอยออกมาอย่างเข้มข้นยิ่ง “ท่านมิใช่อยากให้ภรรยามีใจให้กับท่านหรือ มัวมาใกล้ชิดสตรีอื่นเช่นนี้ภรรยาของท่านคงเสียใจ” เว่ยจิวอิงหมดคำจะพูด พยายามงัดทุกวิถีทางออกมาเจรจากับคนเมา ทว่าสิ่งที่เขาตอบกลับมาทำให้นางถึงกับสะดุ้ง “ก็เจ้าไงภรรยาข้า ข้ากอดเจ้าเช่นนี้เจ้าไม่ชอบหรือ” “เดี๋ยว! ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ ข้าจะไปเป็นภรรยาท่านได้อย่างไร” หรือว่าเขาจะรู้ความลับของนางเข้าแล้ว จึงได้พูดออกมาเช่นนี้! “เราแต่งงานกันแล้วก็ต้องเป็นสามีภรรยาสิ” เขาตอบราวกับเขากระทำเรื่องที่ถูกต้องอย่างยิ่ง ที่แท้เขาคงหมายถึงการแต่งงานเมื่อครู่ เว่ยจิวอิงจึงพอหายใจหายคอได้โล่งขึ้นบ้าง “เมื่อครู่มันเป็นเพียงแผนการท่านก็รู้ นับว่าเป็นการแต่งงานเสียที่ไหน ภรรยาท่านมาได้ยินเข้าคงโกรธท่านแย่” “ข้ามีเจ้าเป็นภรรยาคนเดียว เจ้าจะโกรธข้าเรื่องใด” คล้ายจะคุยกันคนละเรื่องเสียแล้ว หญิงสาวคร้านที่จะสนทนากับเขาอีก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะดิ้นไปมา เพื่อพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขา “น้องหญิงหากเจ้ายังดื้อ ข้าจะจัดการเจ้า!”