เพียงเพราะพ่อๆแม่ๆอยากให้หมั้นกับใครสักคนที่หาไว้ ทำเขาและเธอที่เป็นเพื่อนสนิทต้องกลายมาเป็นแฟนปลอมๆเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอด แต่ยิ่งอยู่ใกล้ชิดชีวิตก็เหมือนจะคิดเกินกว่าเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่วัยเด็ก รักเหรอหรือยังไง? ¢¢¢¢¢¢¢ "ก็รอให้เรียนจบก่อนก็ได้ปะวะ ถึงเวลานั้นก็ค่อยสารภาพกับพ่อแม่" "สารภาพแล้วยังไงต่อ? ท่านต้องการให้เราสองคนหมั้นตั้งแต่เริ่มเข้ามหาลัยแล้ว ตัวคิดเหรอว่าถ้าสารภาพตอนเรียนจบพ่อแม่จะยอม? เผลอๆ นอกจากโดนทำโทษเรื่องโกหกแล้วจะยิ่งโดนมัดมือชกให้แต่งงานเลยด้วยมั้ง" "แต่งก็แต่งดิวะ" บาสเตียนสวนกลับบ้าง ในเมื่อทั้งเขาและรดาก็ไม่มีแฟนทั้งคู่ แต่งงานกันเองมันก็ง่ายดีไม่ใช่เหรอ แล้วรดาจะทำให้เรื่องมันยิ่งยุ่งยากเข้าไปอีกทำไม "จะบ้าเหรอวะบาส! ให้แต่งกับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ!? ไม่เอาด้วยหรอก!" "ไม่ได้หมายถึงให้แต่งกับคนอื่น ก็บอกพ่อแม่ไปดิว่าจะแต่งกัน เริ่มจะของขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันนะโว้ย!" "ตัวรักเราหรือไงถึงยอมตกลงจะแต่งงานกับเราง่ายๆ แบบนี้" รดาถามขึ้นทันควัน ไม่เข้าใจว่าทำไมบาสเตียนถึงพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ทั่วไปทั้งที่มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ "รักดิวะ ถามโง่ๆ" บาสเตียนเองก็ตอบแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยสักนิด "รักแบบที่เพื่อนรักเพื่อนเขาไม่แต่งงานกันหรอกนะบาส อย่ามาประสาท!" "แล้วทำไมต้องเหมือนใครวะ? เราสองคนเป็นเพื่อนก็เหมือนผัวเมียอ่ะ รู้ใจกันยิ่งกว่าคู่รักบางคู่อีกมั้ง ทะเลาะกันก็ไม่เคย อยู่ด้วยกันทุกวันก็อยู่มาแล้ว แล้วแค่แต่งงานกันเองมันจะไปยากอะไร" "มันยากตรงที่เราไม่ได้รักกันแบบนั้นไงบาส ไม่เข้าใจเหรอ? คิดจริงๆ เหรอว่าถ้าแต่งงานกันเองแล้วจะมีความสุขกับชีวิตคู่" รดาเอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ไหวก่อนจะพูดต่อในสิ่งที่นอนคิดมาทั้งคืน "...สู้ต่างคนต่างหาแฟนในระหว่างนี้ตอนที่พ่อแม่ยังจับไม่ได้ดีกว่าปะ? พอถึงเวลาก็ค่อยบอกพ่อแม่ว่าเราสองคนเลิกกันแล้ว ไปกันไม่ได้อะไรก็ว่าไป แล้วอีกแป๊ปก็ค่อยเปิดตัวแฟนตัวจริง" "ไม่ว่ะ ไม่เข้าใจอ่ะ ยังไงก็ไม่เข้าใจด้วยหรอก!" "แล้วจะให้ทำไง?" "ก็ไม่เห็นต้องทำไง ก็อยู่มันไปแบบนี้นั่นแหละ" บาสเตียนตอบง่ายๆ ตามประสาคนไม่คิดอะไรซับซ้อน "เห็นแก่ตัวว่ะ" รดาว่าเข้าให้อย่างทนไม่ไหว "อยู่แบบนี้ที่ตัวว่ามันคือการที่เราต้องทนเหงาอยู่คนเดียวในขณะที่ตัวจะไปหาผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนก็ได้เนี่ยนะ" "ไม่ใช่แบบนั้น" "แล้วมันแบบไหน?" รดาถามกลับทันควันโดยไม่รอให้บาสเตียนอธิบายจนจบ "แฟร์ๆ หน่อยดิวะบาส... จะเอายังไงก็ว่ามาเลย ถ้าให้เราอยู่แบบนี้ไม่ให้มีแฟน ตัวก็ต้องห้ามมีผู้หญิงคนอื่นเหมือนกัน กล้าป่ะล่ะ? ทำได้หรือเปล่า? หรือไม่งั้นถ้าตัวจะมั่วไปทั่วเหมือนเดิมก็แค่ยอมให้เรามีแฟนก็จบ...เลือกมาเลยจะเอายังไง" "แล้วอยู่แบบนี้มันไม่ดียังไง?" บาสเตียนถามด้วยสีหน้าสับสนอย่างคนคิดไม่ตกหลังได้ฟังสิ่งที่รดาพูดในมุมมองที่เขาไม่เคยนึกถึงเลยสักครั้งก่อนหน้านี้ "มันไม่ดีเว้ย! แม่งโคตรจะไม่ดีเลย" คำตอบที่ควรจะพูดตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนตอนคิดจะเริ่มแผนนี้หลุดออกมาจากปากรดาทั้งที่ไม่เคยมีคำนี้อยู่ในหัวมาก่อนจนกระทั่งเมื่อวาน... "แล้วจะให้ทำยังไงวะดา เราไม่อยากมีแฟน ไม่อยากรักใคร เราพอใจกับชีวิตแบบนี้ ถ้าจะต้องแต่งงานกับใครสักคนตามที่พ่อแม่ต้องการขึ้นมา จริงๆ ตัวก็คือคนเดียวที่เราอยากแต่งด้วย" บาสเตียนเอ่ยบอกในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป "เราก็คิดแบบเดียวกับตัวมาตลอดนั่นแหละ แต่ชีวิตของเราแบบนี้ที่เราพอใจกับชีวิตของตัวแบบนี้ที่ตัวพอใจมันไม่เหมือนกันไง แล้วมันก็โคตรจะไปด้วยกันไม่ได้เลย" "แต่เราก็อยู่กันมาแบบนี้ตั้งสองปีแล้วป่ะวะ" บาสเตียนเสยผมอย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าทำไมเขากับรดาที่ไม่เคยทะเลาะกันใหญ่โตจะต้องมายืนเถียงกันเป็นบ้าเป็นหลังกับเรื่องแบบนี้ด้วย "แต่เราอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้ไงบาส!" รดาเอ่ยบอกเสียงแข็ง อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน พอคิดได้เลยปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง "ถ้าชีวิตแบบที่ตัวพอใจมันไม่ได้หมายถึงชีวิตที่ต้องออกไปหาผู้หญิงคนนั้นคนนี้แล้วทิ้งให้เราอยู่คนเดียวบ่อยๆ เราจะไม่เดือดร้อนเลยเว้ยถ้าต้องแต่งงานกับตัว แต่นี่มันไม่ใช่ไง" "แล้วจะให้ทำไงวะในเมื่อเราไม่อยากให้ตัวมีแฟนอ่ะ!" "เลือกมาสักอย่างดิ บอกไปแล้วไง แฟร์ๆ กันไปเลย อย่ามาเห็นแก่ตัวแบบนี้บาส ไม่ชอบ" ถึงเธอจะเป็นคนง่ายๆ ยังไงก็ได้และไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรมากมาย แต่ในเมื่อมันถึงที่สุดแล้วจริงๆ รดาก็ต้องการให้บาสเตียนเลือกมาให้ชัดเจนไปเลยว่าจะเอายังไงกันต่อไป "เราเลือกไม่ได้อ่ะดาาา!" "เออ...งั้นเราเลือกให้เอง ยุติแผนการณ์นี้ แล้วต่างคนก็ต่างมีแฟนซะ!!" ###### แล้วพวกเขาจะรักกันได้ไหม รักกันได้ยังไง ไปติดตามตอนต่อๆไป อ่านตัวอย่าง10ตอนก่อนซื้อด้วยนะทุกคนขา ฝากเรื่องรักวุ่นๆของวัยรุ่นที่ฮอร์โมนว้าวุ่นไม่คงที่ด้วยนะคะ