เธอใช้มือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้และใช้อีกข้างเชยคางของฉันขึ้น ลมหายใจของเธอเป่าลดแก้มของฉันจนมันร้อนผาวไปหมด "นายหญิงจะทำอะไรคะ อะ...ออกไปก่อนค่ะ" "ฉันจะให้เธอทำหน้าที่ของเธอไงล่ะสาวน้อย" "หน้าที่อะไรหรอคะ" เสียงสั่นสะอื้นที่ออกปล่อยออกมาเบาๆแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอและเศร้าใจ "ข้าวฟ่าง เป็นอะไร" ฉันเดินเข้ามานั่งข้างใช้แขนโอบกอดไหล่เพื่อปลอบประโลมร่างบาง "นายหญิง น..หนูไม่เป็นไรค่ะ" บอกไม่เป็นอะไรแต่น้ำตาท้วมหน้าเนี่ยนะ เด็กน้อยเธอคงจะกลัวมากซินะ  "ฉันผิดเองแหละที่ให้เธอต้องไปเจออันตรายแบบนั้น" "ไม่ค่ะ นายหญิงไม่ผิด นายหญิงมาช่วยหนู" "ช่วยซิ ฉันเคยสัญญาแล้วนิฉันจะช่วยและจะปกป้องเธอไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นฉันจะไม่ทิ้งเธอไปใหนเด็ดขาด" ฉันดึงร่างบางเข้ามากอดให้เธอซบหน้าลงกับอก ฉันลูบหัวและหลังเธอเบาๆอย่างอ่อนโยนที่สุด  "นายหญิง หนูกลัว กลัวมากเลย ฮือ" ร่างบางร้องให้ออกมา ระบายความทุกข์ในใจผ่านน้ำตาที่ใหลริน  "โอ่ๆนะเด็กดี" ฉันโน้มตัวเด็กน้อยขี้แยในอกลงมานอนห่มผ้าโดยที่มีฉันกอดเอาไว้อย่างแนบแน่น สิ่งที่นายหญิงพูดทำให้ฉันอึ้งไปสักพักใหญ่ๆ ความรู้สึกที่แน่นอยู่ในอกมันระเบิดออกมา อยู่ดีๆน้ำตาก็ค่อยๆหยดออกมาอย่างช้าๆ  'ฉันว่าเราควรจบความสัมพันธ์กันลงแค่นี้แหละนะ' ประโยคสั้นๆได้บาดลึกลงในจิตใจฉันอย่างรุนแรง มันจุกจนพูดไม่ออก "หมายความว่าไงคะ" หัวใจฉันชาหนึบไปทั้งดวง ไหนว่าจะปกป้องกัน ไหนว่าฉันเป็นคนสำคัญไง แล้วทำไมถึง  "ฉันไม่ได้อยากให้เธอมาเป็นคนของฉันต่อแล้วนะ"