คนตายอโหสิกรรมให้! แต่คนเป็น...เขาจะลิขิตชีวิตให้เอง เพียงพลอย... ชื่อเธอก็บอกว่าด้อยค่า ยังไงก็ไม่มีวันเป็นเพชรไปได้! “คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามพลอย!” คนน้ำตารื้นลุกขึ้นยืนปาดหยาดน้ำตา จ้องหน้าเขาเขม็ง “มีสิ! สิทธิ์ของการเป็นผัวคุณไงล่ะ” “ถ้าคุณคิดอย่างนั้น แล้วพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านทำไม คุณไม่ให้เกียรติพลอย คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน!” “ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม คุณเป็นเมีย! มีหน้าที่รองรับอารมณ์ผัวเวลาอยู่บนเตียง ก็ทำหน้าที่ให้ดีหน่อย ไม่ใช่มาผลักไสกันอย่างนี้ มันน่าเบื่อรู้ไหม!” เพียงพลอยจ้องคนพูดตาวาว ใช่สิ...หล่อนมันน่าเบื่อ จะไปเหมือนแม่สาวอกโตใจกล้าหน้าด้านที่เขากอดรัดนัวเนียในห้องอาหารนั่นได้ยังไง อารมณ์น้อยใจผนวกกับโทสะ หล่อนก็ประชดประชันอย่างลืมตัว “ถ้าเบื่อมากนัก ก็ไปหาคุณอิงอรสิ จะมายุ่งกับพลอยทำไม ยังไงเธอก็เต็มใจบริการคุณอยู่แล้ว” “ทำไมผมต้องดิ้นรน ตอนนี้ก็มีคุณให้ระบายอารมณ์อยู่แล้วทั้งคน” กริณเหยียดยิ้ม รับรู้โดยสัญชาตญาณว่าหล่อนหึง “แต่พลอยไม่ใช่นางบำเรอ!” สายตาหล่อนสะท้อนความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาแคร์เสียที่ไหน “จะเป็นเมียหรือนางบำเรอก็เหมือนกันทั้งนั้น สุดท้ายก็จบลงที่เตียง!