มือสากระคายจากการจับดาบมาเกือบทั้งชีวิตสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อเขาได้อ่านจดหมายที่ไม่แม้แต่จะสนใจในคราแรก แต่ยามนี้แม้แต่สักตัวอักษร เขาก็ไม่สามารถลบเลือนออกไปจากความทรงจำได้เลย 'ถึงชินอ๋องหยางหนิงหลง ข้าจางเย่วชิงสตรีที่ท่านรังเกียจ วันนี้ข้าผู้นี้ผู้ที่อยู่ในกาลเวลาเดียวกันกับท่าน ขอตัดวาสนาที่ตัวข้าไม่ได้เลือกเองมาตั้งแต่ต้น แต่จางเย่วชิงไม่เคยนึกเสียใจทั้งยังดีใจเสียด้วยซ้ำที่นางได้แต่งงานกับท่าน ทว่าตำหนักแห่งนี้ กลับกลายเป็นขุมนรกของนางกับสาวใช้คนสนิท จนยากจะลืมเลือน ค่ำคืนไหนที่หนาวเหน็บเกินกว่าที่สตรีผอมบางจะทานทนได้ นางก็ทำได้แค่กอดตัวเองให้แน่นแล้วอดทนให้ผ่านพ้นไป ข้าวจานไหนที่เหลือเพียงน้อยนิดหรือบูดเน่า นางก็ทำได้เพียงอดทนต่อความหิวให้ผ่านพ้นไป ในทุกๆค่ำคืนนางไม่เคยได้หลับสนิทเพราะหวาดกลัวอันตรายจากผู้ไม่หวังดี เพราะแม้แต่ประตูก็ไม่มีปิดบังเรือนนอนของนาง จางเย่วชิงเกิดมามารดาตายจากตั้งแต่5หนาวบิดาก็ทอดทิ้งไม่ใยดี เขาทิ้งให้นางระเห็จออกไปอยู่ท้ายจวนที่ทรุดโทรม ในวันแต่งงานแม้แต่ตำลึงสักอีแปะเดียวก็ไม่มีติดกาย สินเดิมของมารดาถูกแม่เลี้ยงริบไปจนสิ้น นางมีชะตาชีวิตที่เลวร้ายเพียงเพราะว่าไม่ใช่บุตรีที่มีมารดา แต่เรื่องที่จวนตระกูลจางก็ไม่เลวร้ายเลย เมื่อเทียบกับตำหนักของท่าน ที่แม้กระทั่งอาหารก็ไม่ปลอดภัยต่อชีวิตของนาง วันนี้ข้าจางเย่วชิงผู้นี้ทำได้เพียงช่วยตัดเส้นวาสนาระหว่างท่านกับนาง ที่เทพมารตนใดก็หารู้ได้เป็นผู้มาผูกร้อยรัดจนผิดที่ผิดทาง จะชาตินี้หรือชาติไหนข้าหวังเพียงว่า ชินอ๋องหยางหนิงหลงกับจางเย่วชิง จะไม่ต้องร่วมทางกันอีก'