“อยากให้ผมแต่งงานนักเหรอ” มาวินส่งเสียงถามพร้อมหัวเราะลงคอยามมองใบหน้าซีดเซียวของมารดา ชายหนุ่มละสายตาจากผู้ให้กำเนิดมายังร่างเล็กข้างกายของท่าน “ได้!” ร่างสูงโปร่งขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เชิดหน้าด้วยความเย่อหยิ่ง หางตาเหลือบมองมารดากับเด็กของท่านด้วยแววตาเย็นชาระคนปวดร้าว “ผมจะแต่งงานให้สมใจคุณแม่!” เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพลางเดินเข้าไปกระชากร่างเล็กที่กำลังประคองร่างของมารดาเข้าหาตัว จ้องมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาแข็งกร้าว “แต่ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นเด็กคนนี้!” เด็กที่คุณแม่ของเขาชุบเลี้ยงมาเพื่อประเคนให้เขาไม่ใช่หรือ! “นอกจากเธอ ผมจะไม่แต่งกับใครทั้งนั้น ผมจะบินกลับอเมริกา ใช้ชีวิตที่นั่น และทิ้งแอลเอ็นกรุปทันที!” “วินลูก ยายอัยย์ไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะลูก ปล่อยน้องไปเถอะ” “ไม่! ถ้าเด็กที่คุณแม่เสียข้าวแดงแกงร้อนเลี้ยงมาอยากตอบแทนพระคุณมากนักก็มาเป็นเมีย…” เขาเว้นช่องว่างพร้อมยกยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยต่อ “เมียบำเรอของลูกจะเป็นอะไรไป!” คุณหญิงวารีส่ายหน้า ม่านน้ำตาทะลักไหล ร่ำไห้อย่างเจ็บปวดที่บุตรชายสุดที่รักกลายเป็น… ใครอีกคนที่ท่านไม่รู้จัก มาวินกำลังกลายร่างเป็นคนไร้หัวใจ! อัยรินเพียงนิ่งฟัง ไม่โต้แย้ง มองคุณหญิงวารี แล้วถอนหายใจ เงยหน้าขึ้นมองบุตรชายของท่าน เม้มปากเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจได้เด็ดขาด อย่างไรเสียชีวิตนี้ก็เติบใหญ่มาได้เพราะเลิศวรานนท์ หากจะต้องตายภายใต้เงื้อมมือของทายาทของเลิศวรานนท์ก็คงไม่เป็นไร หากเขาอยากย่ำยีความรู้สึกของเธอ อยากเอาคืนคุณหญิงวารีแทนคนรัก เธอก็พร้อมเป็นทาสรองรับอารมณ์ของเขา ทว่า… ดวงตากลมโตช้อนมองร่างสูงโปร่งตรงหน้าไม่ละไปไหน แววตาไม่หวาดหวั่นระคนมุ่งมั่นจนคนมองต้องย่นหัวคิ้ว “ได้ค่ะ” อัยรินตอบเสียงดังฉะฉาน แววตาเด็ดเดี่ยวไม่มีความหวาดหวั่นใด ๆ ทั้งนั้น มีเพียงความเข้มแข็งที่ปรากฏชัดทั้งสองตา “หนูจะแต่งงานกับเขาเอง” สักวันก็ต้องแต่งงาน แต่งกับใครก็ไม่น่าแตกต่างกัน อีกทั้งมาวินก็แก่… อืม อายุมากแล้ว น่าจะอยู่ทำร้ายใครได้อีกไม่นาน! หากมีข้อผิดพลาดต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ