หญิงสาวร่างเล็กอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอด ก่อนที่จะส่งเด็กให้กับบุรุษพยาบาล ผมจอดรถและเดินตามเข้าไปดูอยู่ห่างๆ ทำไมผมต้องทำอะไรบ้าบอขนาดนี้ด้วย แล้วนี่พ่อเด็กไปไหนทำไมไม่ตามมาด้วยนะ สีหน้าของเธอดูเป็นกังวล ดวงตาแดงก่ำเหมือนกับว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้ที่หนักหน่วงมาพอสมควร ในใจของผมมันก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดนึง เพียงไม่นานหมอใหญ่ก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน สีหน้าของเธอดูมีรอยยิ้มจางๆขึ้นมาเล็กน้อย คงจะปลอดภัยแล้วสินะ ................. "กินข้าวมารึยัง หื้มม" "ยังเลยค่ะ เมื่อเช้าแม่อุ่นรีบ ปุยนุ่นก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยค่ะเพื่อนแม่อุ่น" "เรียกอย่างอื่นได้มั้ย " ผมหลุดขำออกมาทุกครั้งที่ได้ยินปุยนุ่นเรียกผมแบบนี้ "จะให้เรียกว่าอะไรดีคะ" "แล้วอยากเรียกว่าอะไรหล่ะ หื้ม" เด็กน้อยทำตาปริบๆเอียงคอถามผมด้วยท่าทีที่น่าเอ็นดู ผมคิดว่าผมคงหลงรักปุยนุ่นเข้าให้แล้ว "เรียกป๊ะป๋าได้มั้ยคะ" "ปุยนุ่นไม่เอาค่ะลูก" "ได้สิ " ผมตอบตกลงในทันที ปุยนุ่นดีใจยกใหญ่ ยิ่งผมเห็นรอยยิ้มเล็กๆนั้นมันยิ่งทำให้ผมมีความสุข แปลกดีนะ ป๊ะป๋างั้นหรอก็ถือว่าแปลกดีสำหรับผม