“น้ำฟ้าไม่อยากรู้เหรอว่าใครที่มาหาเรา ไม่อยากรู้เหรอว่าเป็นผู้หญิงหรือเปล่า” “น้ำฟ้าต้องอยากรู้เหรอคะ...” สิ่งที่เธอตอบทำให้แม่ของผมหลุดหัวเราะชอบใจออกมา ผมเองก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม “เพื่อนมาหาคุณเชจุนไม่ได้มาหาน้ำฟ้า แล้วทำไมน้ำฟ้าต้องอยากรู้ แล้วคุณท่านก็เคยบอกว่า...คนที่มีนิสัยชอบอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นเป็นคนที่นิสัยไม่ดี จะไม่มีคนคบ!!” “จริงจ้ะ... หนูน้ำฟ้าเข้าใจถูกแล้ว” แม่ลูบหัวน้ำฟ้าก่อนจะเลื่อนจานขนมเข้าไปหาเธออีก ท่านคงมีความสุขที่มีลูกสาวพูดมากอย่างน้ำฟ้าแน่ การสนทนาทำให้ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินออกมาหาคนที่บอกว่าเป็นเพื่อน ก่อนจะพบว่าคนที่รออยู่ที่ห้องรับรองคือริสะ เพื่อนคนไทยที่เคยเรียนที่นี่ด้วยกันก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อที่อเมริกา เธอมีพ่อเป็นคนญี่ปุ่นและเกิดที่นี่ ตอนที่ผมเข้าเรียนวันแรกก็ได้เธอเป็นเพื่อน ภาษาที่ทำให้เอาตัวรอดได้ แต่เราไม่ได้ติดต่อกันนานมากแล้ว