“เจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียว ไม่ร้องนะคะคนเก่ง” “ไม่เอา จะร้อง คุณหมอใจร้าย” จบประโยคตัดพ้อนั้น แทนที่คนถูกว่าจะโกรธ แต่กลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขากลั้วหัวเราะในลำคอด้วยท่าทีสบายๆ ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนตามเธอไปสักกะนิด ไม่พอยังพูดล้อเธอเล่นอย่างอารมณ์ดีอีกตางหาก “ร้องไปอายเขาแย่นะคะ เด็กเจ็ดขวบห้องข้างๆ ก็เป็นไข้เลือดออกเหมือนมัดหมี่ โดนแบบเดียวกันเลย แต่เก่งมาก ไม่ร้องสักเอ๊ะ แต่เรารู้ว่ามัดหมี่เก่งกว่า อดทนหน่อยนะคะ แล้วเดี๋ยวหายเมื่อไร จะมีรางวัลให้คนเก่ง” หลังประโยคนั้น คนกลัวแต่ก็ถูกหลอกง่ายไม่แพ้เด็กค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองตาแป๋ว แพขนตายังชุ่มด้วยหยาดน้ำบาง แต่ก็ส่งสายตาแสดงความยากรู้ พอได้ยินรางวัลที่อีกคนบอกก็ถึงกับอดไม่ได้ที่จะดีใจตาโต “คูมะตัวโตเท่ามัดหมี่เลยเป็นไง เอาไปตั้งไว้ในห้อง” “หาได้จริงๆ เหรอ ” “คิดว่าหาให้ได้ ขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นเด็กดีของหมอหรือเปล่า ว่าไง” จบประโยคนั้น ความกลัวก็มี แต่ความอยากได้ก็มาก ชั่งใจอยู่นาน ก่อนตัดใจพยักหน้ารับอย่างหงอยๆ ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนกระหม่อมของคนในซุกหน้าแน่นกับอกอย่างต้องการปลอบขวัญ เข็มแหลมที่กดลงไปบนผิวบอบบางบนนิ้ว เพียงชั่วครู่ที่กรรณหทัยกลั้นใจสะดุ้งเฮือก ก่อนร่างเล็กที่เกร็งไปทั้งตัวจะค่อยๆ ผ่อนคลายลงมา เพราะความรู้สึกที่ไม่ได้เจ็บปวดมากอย่างที่คิด “ขอบคุณนะคะคนเก่ง ที่เป็นเด็กดีของหมอ” ขอบคุณที่คอยดูแลเอาใจใส่ผู้หญิงโก๊ะๆ คนหนึ่งให้กลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ขอบคุณนะคุณหมอ PS. เล่มนี้ผู้เขียนนำมาทำ E-book เองเนื่องจากหมดสัญญา เนื้อหาและทุกอย่างในเล่มยังคงเหมือนเดิม ใครมีเล่มหรืออีบุ๊คเก่าเเล้ว ไม่ต้องซื้อใหม่น้าา